Od paru dni jakość mojego egzystowania jest nieco niższa, a to z powodu gruntownego remontu (czy raczej przebudowy) schodów prowadzących na klatkę bloku, w którym mieszkam. Najpierw musiałem pokonywać dystans do chodnika bokiem przez trawnik, omijając to, co jeszcze niedawno było schodami. Potem boki zagrodzono pokładami kostki i od tamtej pory muszę chodzić po gruzie, piachu i wystających drutach, uważając przy tym, by nie wlecieć w jakąś dziurę i nie spaść na żelastwo. Robotnicy przy tym raz są, raz ich nie ma, a czasem jest jeden, którego zajęciem wtedy jest łażenie w kółko z papierosem w ustach. Przyczyn, dla których spółdzielnia mieszkaniowa zleciła remont zarówno tych schodów, jak i okolicznych chodników, nie znam. Zapewne węższe alejki i schody z kostek są bardziej gustowne i stanowią odpowiedź na żywotne zapotrzebowanie mieszkańców okolicy, a tylko ja uważam przedsięwzięcie za bzdurne. Możliwe.

Gdy robotnicy pierwszy raz wzięli się do tzw. roboty i schody dopiero zaczynały wyglądać, jakby walnęła w nie północnokoreańska rakieta dalekiego zasięgu albo bolid Roberta Kubicy, w Zamościu toczyły się ostatnie przygotowania do koncertu Piotra Rubika. Zainteresowanie ogromne. U organizatorów niemal do ostatniej chwili rozbrzmiewały telefony od mających jeszcze cień nadziei na skrawek biletu. Rocznica wizyty Jana Pawła II w Zamościu miała mieć niesamowity przebieg. Wedle wielu miała, bo gwiazda przyjechała i zrobiła to, czego od niej wymagano. Przewodziła utworom o tematyce bliskiej nauczaniu papieskiemu, choć o poziomie nieco od takowego odbiegającym. Przed i po występie mówiła zaś o tym, jak wielkim zaszczytem jest dla niej koncert w Zamościu. Dzień wcześniej równie wielkim honorem był dla gościa koncert w Łodzi, dzień później w Katowicach, a w ostatni weekend w Sopocie. Jesteśmy jednak w gronie wybranych, wszak np. taka Muszyna na swoją kolej zaszczytu musi zaczekać. Zatem pewnie też się czepiam.

A już w ten weekend kolejne wielkie wydarzenie muzyczne - festiwal rodzimej piosenki w Opolu. W tym roku w zmienionej formie, bez wielu znanych do tej pory osób, za to z paroma, które się przypomną. Mam tu na myśli głównie Andrzeja Rosiewicza. Gdy u schyłku PRL-u śpiewał goszczącemu w naszym kraju Gorbaczowowi "Michaił! Michaił!" zapytałem siedzącą przed tym samym telewizorem rodzinę, co to za pajacyka pokazują. Gdy w połowie ubiegłej dekady reklamował zestawy kaset z muzyką disco-polo, zastanawiałem się czy on tak z przekonania, czy może żartuje. Gdy na początku obecnego stulecia na antenie TV TRWAM przebój tejże stacji "Miller wam da", myślałem nad tym czy jej tzw. target w ogóle wie o czym to jest. Gdy zaś parę miesięcy temu na jakimś większym zebraniu Prawa i Sprawiedliwości ten pan śpiewał "A z PiS-em, z PiiiiiiiS-em, Polska Europy tygrysem!" już mu tylko współczułem. Teraz mamy jego wielki come back. Oczywiście ma to zaspokoić gusta opolskiej widowni. Podobnie zresztą, jak w przypadku Superjedynki dla Gosi Andrzejewicz, której to artystce nakazano zaśpiewać "na żywo", przy czym jednak zapomniano zapewnić zespół, który zapewniłby konieczną do tego oprawę muzyczną. Ale nic to! Zabawa na pewno będzie udana, a nawet jeśli taka nie będzie, to organizatorzy przedstawią sprawę w stosowny sposób i tylko nieliczni im zaoponują. Zresztą i tak będą się mylić.

No bo jaki sens miałaby sytuacja odwrotna? Przecież oznaczałoby to, że może i istniała ewentualność, by spółdzielnia wyremontowała coś bardziej potrzebującego, niż schody niewymagające modernizacji, by stwierdzić, że Rubik jest artystą znanym i cenionym, ale w niewielkim stopniu przez fachowców, jak również to, iż organizatorzy festiwalu opolskiego popełnili błędy. Co za tym idzie, może nawet i w przyszłości należałoby dokonać jakichś zmian przy podobnych okazjach. Nie, ryzyko jest zbyt duże.

Ja jednak ryzykować muszę - niedługo wychodzę z domu...