W ostatnią niedzielę znalazłem się w gronie bardzo niewielu naszych obywateli, którzy postanowili poświęcić kilka minut na wizytę w lokalu wyborczym, a właściwie powinienem powiedzieć - referendalnym. Co więcej, choć na dworze zaczęło się już robić ciemno, to byłem dopiero pierwszą osobą, która w tejże placówce głosowała za okazaniem dokumentu uprawniającego do głosowania poza miejscem stałego zameldowania. Nieco ponad kwartał wcześniej, podczas wyborów prezydenckich, frekwencja w tym miejscu była znacznie większa. Potem okazało się, że podobnie było w całej Polsce. I choć pytania w referendum dotyczyły spraw naprawdę istotnych (sam kształt pytań pomińmy wymownym milczeniem), a i sondaże dawały szansę na udział ponad połowy uprawnionych, klęska inicjatorów wydarzenia była spektakularna. Możemy być więc pewni, że kolejne referendum ogólnokrajowe zostanie w Polsce zorganizowane nie wcześniej niż za kilkanaście lat. Tymczasem teraz przez media przetacza się gigantyczna debata na temat, który na referendum być może zasługuje bardziej.

Tłumy ludzi - liczonych już w setkach tysięcy - prących z południa ku północy i zachodowi Europy każdego dnia dążą do tego, by osiąść w którymś z najbardziej rozwiniętych państw Starego Kontynentu. A ponieważ Stary Kontynent to również Polska, nas też ten problem zaczął dotykać. Jeszcze jest to dotyk dość nieśmiały, ale ponieważ Węgry są położone niedaleko naszych granic, a przybysze już temu państwu solidnie dokuczyły, należy się spodziewać podobnych scen między Bugiem a Odrą.

Używam słowa "przybysze", bo w sumie sam już nie wiem jak nazwać tych ludzi. Media mówią o "uchodźcach", bo uciekli oni ze swoich państw najczęściej z powodu wojen. Przynajmniej tak można powiedzieć o Syryjczykach czy Libijczykach, bo o mieszkańcach Erytrei już chyba niekoniecznie, acz na pewno sytuacja do najbardziej stabilnych tam nie należy (jak to w Afryce). W pełni też rozumiem argument, że ci ludzie decydują się na skrajnie niebezpieczną podróż przez morze, w trakcie której wielu po prostu ginie, więc ci ludzie na pewne wsparcie na pewno zasługują. Ale jak dla mnie uchodźcą jest ten, kto ucieka z kraju ogarniętego wojną, a nie ten, który nie zadowala się dotarciem do spokojnego miejsca, lecz dąży do osiedlenia się zdecydowanie dalej. Nie chcą mieszkać w Turcji, Grecji czy Włoszech, tylko w Niemczech, Szwecji czy Wielkiej Brytanii. Są zatem moim zdaniem po prostu imigrantami. Tymczasem tzw. europejskie elity nie tylko tego nie rozumieją i nie próbują robić czegokolwiek, by ci ludzie mogli wrócić do swych domów, tylko przeciwnie - drzwi otwierają bardzo szeroko głosząc przy okazji, że obowiązek ku temu ma każde państwo UE.

Przy czym nie zdziwiło mnie, że do tej nowomowy przyłączył się nawet papież Franciszek. Wiem, że dla wielu moje słowa będą herezją, ale jakoś nie spodziewałem się innej postawy po człowieku, który przybył na Stolicę Piotrową z Ameryki Łacińskiej, gdzie problemu różnic kulturowych jak dotąd nie ma, za to rzeczywiście ważną kwestię stanowi powszechna nierówność społeczna (wiem, św. Jan Paweł II też na sprawy świata patrzył z perspektywy miejsca swego pochodzenia, ale akurat i wtedy właśnie w Europie decydowały się losy Kościoła). Dlatego właśnie nie widzi on nic złego w wezwaniu, by każda parafia zaopiekowała się jedną z rodzin przybyszów. Na pewno powiedział to w dobrej wierze, ale obawiam się, że popełnił błąd.

Jakakolwiek masowa emigracja zarobkowa ma sens dla państw przyjmujących obcokrajowców tylko wtedy, gdy chcą oni naprawdę pracować i korzystać tak z praw, jak i z obowiązków osób mieszkających na danym terytorium. Z tego powodu emigracja obywateli nowych państw Unii Europejskiej po 2004 roku miała dla Europy Zachodniej jeden niewątpliwy plus - wyjechało tam wielu znakomitych fachowców, którzy uczciwą pracą poprawili swój byt, ale jednocześnie nie żądali, by prawo zaczęło być układane pod nich. W konsekwencji nawet jeśli powstały tam ruchy żądające ograniczeń w przyjmowaniu Polaków, Litwinów, Słowaków etc., to zarazem każdy z członków tych podmiotów przyzna, że marka "polski hydraulik" nie wzięła się z niczego. Obecna fala imigrantów niesie niestety ze sobą poważną groźbę, że tym razem będzie zupełnie inaczej. Ba, już jest inaczej, skoro politycznie poprawna Skandynawia woli ustępować muzułmanom pola i udawać, że problemu nie ma (w Szwecji tylko jedna partia ośmiela się mówić, że trzeba coś z imigrantami zrobić - choć to w zasadzie jej jedyny punkt programu, to notuje coraz wyższe poparcie), niż powiedzieć wprost, że przybysze muszą się zachowywać jak na gości przystało, a tym samym muszą dążyć do asymilacji z miejscową społecznością. Ale ponieważ tak się nie dzieje, w Szwecji już doszło do przypadków zakazu eksponowania miejscowej flagi i śpiewania hymnu narodowego, urzędniczki jawnie sprzyjającej Państwu Islamskiego (czyli mogącej Szwecji zwyczajnie szkodzić) nie można zwolnić, zaś w Danii radni pewnej miejscowości (zdominowanej przez muzułmanów) zdecydowali, że od kilku lat na Boże Narodzenie miejskiej choinki już nie ma.

Skrajności, jak niedawny zamach na redakcję "Charlie Hebdo", tym razem pominę. Proszę jednak pamiętać, że matematyka jest bezwzględna, a większość w demokracji ma przyznaną automatycznie rację. Wykorzystajmy więc ten fakt tym razem w naszej obronie, zanim wykorzystają to ci, którzy o defensywie bynajmniej nie myślą.