Po dwóch tekstach o sporcie, przynajmniej na moment wracam do innych spraw społecznych. Wracam zatroskany, bo w ostatnich dniach trafiłem w sieci na informację, która myślę, że powinna dać sporo do myślenia władzom jedynej zamojskiej uczelni państwowej. Zwłaszcza, że cały czas marzymy o Zamościu jako o prężnym ośrodku akademickim. Marzenia to piękna rzecz, ale aby je zrealizować, trzeba podjąć konkretne działania. Ale jeżeli nie przynoszą one oczekiwanego rezultatu, należy je zmodyfikować.

"Perspektywy" opublikowały coroczny ranking uczelni w Polsce. Ranking mający już dużą tradycję i bardzo poważnie traktowany. Z oczywistych względów najbardziej zainteresowało mnie zestawienie Państwowych Wyższych Szkół Zawodowych. Tutaj uczelnia zamojska znów znalazła się wśród najlepszych dwudziestu podmiotów. Niestety dopiero na siedemnastej pozycji - o dziewięć miejsc niżej niż w ubiegłym roku i o jedno "oczko" w stosunku do rankingów sprzed dwóch i trzech lat. Na czele rankingu - podobnie jak przed rokiem - Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej. Kolejne lokaty zajęły uczelnie w Jarosławiu, Tarnowie, Legnicy, Łomży, Nowym Targu, Opolu, Gnieźnie, Krośnie i Przemyślu.

Z góry zaznaczam, że nie chodzi mi o to, żeby się wstydzić miejsca na przykład za Łomżą czy Jarosławem. Co nie znaczy, że nie należy się od tych uczelni uczyć. Tak się bowiem składa, że zwłaszcza jarosławska Państwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna im. ks. Bronisława Markiewicza stanowi dobry przykład na konsekwentne budowanie swej pozycji. Nie zdziwię się, jeśli za rok przeskoczy Białą Podlaską, bo co roku poprawia miejsce w zestawieniu. Przyjrzyjmy się zatem jego szczegółom.

Miejsce zamojskiej PWSZ jest bowiem o tyle mylące, że bardzo dużo punktów nasza uczelnia zdobyła dzięki dwóm elementom: prestiżowi oraz tzw. umiędzynarodowieniu. Prestiż to liczba wskazań uczelni w ankietach przez kadrę naukową - czynnik cokolwiek subiektywny. Wyższy wskaźnik umiędzynarodowienia mają zaś jedynie uczelnie w Krośnie i Przemyślu. Dodajmy, że są to podmioty klasyfikowane pod koniec pierwszej "dziesiątki", zatem gołym okiem widać, iż nie jest to kryterium niezbędne do obecności w czołówce zestawienia. Mało tego - owe umiędzynarodowienie praktycznie nie jest obecne w trzeciej w rankingu uczelni tarnowskiej, siódmej - opolskiej czy też ósmej - gnieźnieńskiej. W Zamościu ten punkt stoi mocno wyłącznie dzięki bardzo dużemu procentowi studentów ukraińskich w ogólnej liczbie żaków. A ów odsetek bierze się z ogólnie niskiego zainteresowania studiami nad Łabuńką miejscowej młodzieży. Jak można wywnioskować z rankingu, nie jest to dzieło przypadku i na pewno nie możemy tego tłumaczyć "modą na studia w dużych miastach", jak czasem słyszy się z ust miejscowych speców od edukacji.

Kiepsko (w dolnych rejonach zestawienia) wyglądamy w zakresie siły naukowej. Ale szczególnie blado zamojski PWSZ wypada pod względem doceniania absolwentów na rynku pracy, warunków kształcenia oraz innowacyjności. W tym ostatnim kryterium otrzymaliśmy okrągłe zero, co teoretycznie nie jest jeszcze tragedią, bo identyczną notę dostały nawet cztery uczelnie z pierwszej "dychy". Ale w pierwszych dwóch rubrykach osiągnęliśmy wynik najgorszy spośród wszystkich szkół wymienionych w zestawieniu. I to powinien być dla władz podmiotu alarmowy... nie dzwonek nawet, tylko dzwon Zygmunta.

Szczególnie chodzi mi o rynek pracy, bo jakby nie patrzeć studiuje się przede wszystkim dla podniesienia swoich kwalifikacji zawodowych. Można powiedzieć, że wysoki poziom umiędzynarodowienia naszej uczelni stanowi wręcz jej wadę. Pokazuje on bowiem niemoc PWSZ w zakresie kształcenia, skoro musimy się ratować Ukraińcami, aby podmiot w ogóle przetrwał. Niestety na razie nie dostrzegam widoków na zmianę tego stanu rzeczy. Wielu pracodawców naszej uczelni po prostu nie traktuje poważnie, gdyż jej absolwenci nie mają potrzebnej im wiedzy i umiejętności. A szkoda, bo chciałbym móc polecać Zamość jako miasto nie tylko z chlubną akademicką przeszłością, ale i przyszłością.