Bardzo długo nie miałem pomysłu na tekst w tym tygodniu. Pierwotną myślą było napisanie o inauguracji rozgrywek trzecioligowych w wykonaniu piłkarzy Hetmana, ale muszę otwarcie przyznać, że w tym momencie jestem w tej kwestii radykalnie zastopowany. Przede wszystkim nie miałem pojęcia, że sytuacja finansowa w klubie jest aż tak fatalna, że dopiero na tydzień przed rozpoczęciem nowego sezonu udało się rozegrać jakikolwiek mecz sparingowy. To zresztą moim zdaniem rzuca pewne światło ogólnie na zamojskie finanse publiczne, które wyglądają może nawet jeszcze gorzej. Nie przypadkiem prezydent Andrzej Wnuk mówił w kwietniu w wywiadzie dla Interii: "Będziemy cięli wynagrodzenia i etaty, bo to nie skończy się dobrze. Musimy ciąć do kości, bo w przeciwnym razie rzeczywiście może wykończyć nas koronawirus, mimo że Zamościa nie zdobyli nawet Szwedzi". A ponieważ nasz rząd najwyraźniej szuka możliwości powrotu do przynajmniej części obostrzeń z marca i kwietnia, sprawa naprawdę nie wygląda dobrze. Tym samym całkiem realną będzie historia, w której nasz Hetman będzie seryjnie w lidze zbierał baty, lecz i tak okaże się to lepszą perspektywą aniżeli sytuacja, w której klub będzie musiał się z rozgrywek zwyczajnie wycofać.

Na razie jednak nie czuję się na siłach, aby rozwinąć ten temat. Tym bardziej, że wciąż w głowie siedzi mi obrazek z końcówki pierwszego etapu tegorocznego Tour de Pologne. Pierwszy wieloetapowy wyścig dla kolarskich elit po lockdownie rozpoczął się w sposób najgorszy z możliwych - prawdziwą masakrą na finiszu. Widziałem w swoim życiu trochę kraks w wyścigach rowerowych, ale tak makabrycznej jeszcze nie. Gdybym zresztą miał się opierać tylko na samych obrazkach telewizyjnych, to obstawiałbym przynajmniej jedną ofiarę śmiertelną w postaci sędziego stojącego na linii mety, bez żadnego kasku, za to uderzającego z potworną prędkością tyłem głowy w obramowanie metalowej konstrukcji. Myślałem, że to on będzie głównym poszkodowanym. Tymczasem był nim młody holenderski kolarz Fabio Jakobsen. Jego twarzoczaszka okazała się być tak pogruchotana, że lekarze składali ją przez prawie sześć nocnych godzin. Na szczęście "tylko" to - pomijając utratę dużej ilości krwi - okazało się problemem i szansę na przeżycie chłopak ma sporą. Przynajmniej w chwili, gdy piszę ten tekst.

Tak się składa, że temat organizacji Tour de Pologne miałem okazję wałkować kilkakrotnie bardzo porządnie na studiach podyplomowych. Jest to bowiem przykład imprezy sportowej, która z mocno podrzędnej wyrosła na jedną z najbardziej prestiżowych w Polsce. I to pomimo faktu, że obiektywnie rzecz biorąc jest to jeden z wyścigów najbardziej nudnych. Zwłaszcza biorąc pod uwagę jego trasę, która stanowi tak naprawdę drobny wycinek całej Polski oraz obstalowanie końcówek etapów balonami sponsorów. A jednak Czesław Lang umiał zrobić z tego touru naprawdę chwytliwy towar. Nawet jeśli przydarzają się na nim zdarzenia dosłownie śmiertelne. Bo będą się przydarzać również w kolejnych latach - tego uniknąć i w kolejnych latach.

Albowiem cała rzecz w tym, żeby wstać, otrzepać się, ładnie uśmiechnąć i pójść przed siebie dalej. Tak w kolarstwie, jak i wśród reszty dziedzin życiowych.