"Zamojszczyna" - od Bałtyku po samiutkie Tatry

"Piękna nasza Polska cała" - tak działający przy Zamojskim Domu Kultury Zespół Pieśni i Tańca "Zamojszczyzna" zatytuował koncert z okazji Narodowego Święta Niepodległości (9.11.br.) Była to muzyczna i taneczna wędrówka przez całą Polskę: od Bałtyku po Tatry.

Nie można było okazalej uczcić Narodowego Święta Niepodległości. Scenę Zamojskiego Domu Kultury zdobił orzeł w koronie i motywy ludowe.
Reżyserem spektaklu, czy raczej widowiska na najwyższym poziomie była Jolanta Obst - Kalinowska, założycielka Zespołu Pieśni i Tańca "Zamojszczyzna". W trwającym trzy godziny koncercie wystąpiło ponad dwieście tancerzy. Zaśpiewano kilkadziesiąt przyśpiewek, zatańczono niezliczoną ilość tańców, a tancerze kilkakrotnie zmieniali swoje stroje, dopracowane z pieczołowitością do ostatniego detalu.

Ten koncert był ważny dla tancerzy jeszcze z jednego powodu.

Trzymajcie za nas kciuki dzisiejszego wieczoru - poprosiła ze sceny prowadząca koncert Agnieszka Polska licznie zgromadzoną publiczność. Nasz występ będzie oceniany przez ekspertów z Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Folklorystycznych, Festiwali i Sztuki Ludowej.

Uprzedzając fakty - eksperci byli pod ogromnym wrażeniem, nie tylko zamojska publiczność, zawsze entuzjastycznie przyjmująca występy swoich pupili.

Spektakl taneczno - muzyczny rozpoczął polonez w wykonaniu grupy I, eksportowej - "Z pól zamojskich" - serdeczne powitanie i perfekcja w każdym calu. Tak tańczy tylko "Zamojszczyzna". Później tańce z nam najbliższe - zamojskie, lubelskie, biłgorajskie i podkarpackie. Przyśpiewki brzmiały bardzo swojsko i radośnie: "Jakem jechał od Zamościa" - do tego obroty, przytupywania i rozmaite figury. To popisy III grupy. Później "taniec ze stołeczkiem" - wybieranie i przebieranie w partnerkach i partnerach. Tańce nabierały tempa - nasze oczy nie nadążały za wirującymi parami. Do tego efekty specjalne - podnoszenie tancerek przez tancerzy, znowu obroty i przewroty, kapelusze zamiatają scenę. Tańczący ponownie przyśpiewują - tym razem o Jasieńku, co w polu orze.

Trzeba przyznać, że polski folklor jest bardzo różnorodny i bogaty. Jak rozpoznać region z którego pochodzi kolejny taniec - oczywiście po stroju i przyśpiewkach. Kolejno podziwiamy tańce rzeszowskie w wykonaniu IV grupy. Białe stroje, kwiaty wpięte we włosy, warkocz z kokardą wiruje w tańcu. I zmiana regionu: "na rynku w Łowiczu kataryniarz stoi, w skrzyneczce losy ma" - śpiewają solistki zespołu, a przygrywa kapela. Na scenie pojawia się grupa II - także eksportowa w strojach łowickich. Widok zapiera dech - a jak tańczą - żywioł na scenie, efektowny taniec, rewelacyjne zakończenie. I trwamy w stanie zachwytu słuchając przyśpiewek ośmiu tancerzy w jasnych spodniach i czerwonych kubrakach, do których dołączają ze śpiewem tancerki. To nie wszystko - teraz oberek i skoczna melodia. Wspaniała prezencja i zejście ze sceny w obrotach i podskokach. To po prostu popisy par.

Jeśli ktoś sądzi, że tancerze wyczerpali repertuar to się grubo myli. Oto za chwilę rewelacja wieczoru - tańce żywieckie. Zmiana nastroju, tempa muzyki, przyciemnione światła a na scenie... prawdziwi górale. Bogato haftowane serdaki, spodnie z lampasami, kapelusz i obowiązkowa ciupaga. Na nogach tancerzy wełniane skarpety i kierbce. I śpiew - jak na Połoninie - "Z całej mojej dusy..." - brzmi tęsknota górala.

Tego jeszcze nie było - chłopcy zatańczyli po mistrzowsku "taniec z ciupagami" - rzucanie i łapanie na zmianę - bez potknięcia, jakby to robili od maleńkiego. Pojawiają się dziewczęta - każda ma zapleciony warkocz, piękną spódnice w kwiaty, dopasowany, bogato wyszywany serdak i koniecznie fartuszek biały. "Obertka" - ktoś zawołał - "Ładnego i szykownego" i poszli wszyscy w tany. Jakby tego było mało - to jeszcze przewroty i rewelacyjne pompki, zabawa z kapeluszem - hej!

Krótka przerwa, chwila na odpoczynek i szybka zmiana kostiumów.

Już są z powrotem - piękne wejście w strojach szlacheckich, kontusze leżą znakomicie. Poloneza czas zacząć! Są, są już tancerki i brokatowe stroje i srebrne pantofelki - gracja i szyk. Ciekawe co na taki widok eksperci?

Ponownie na scenie młodsze i starsze grupy na zmianę. Ogromne zaangażowanie, pasja i bijąca ze sceny radość. Zmiana strojów, zmiana muzyki i nowe, acz znane przyśpiewki. Kapela także nie odpoczywa ani chwili, gra do "Głębokiej studzienki", do "Nie chcę Cię znać". Na scenie trzydzieści par - to tancerze z V grupy, a właściwie to cała scena par.

To podróż "Zamojszczyzny" po całym kraju - są i tańce sądeckie, chwilę później kaszubskie. Jak w kalejdoskopie - ponownie rzeszowskie - z widowni padają słowa "brawo" i owacje za znakomite figury. No i jeszcze "Polkę białaczowską mi graj" - woła tancerz i fruwają w powietrzu surduty.

Ani chwili wytchnienia - grupa I i II tańczy kujawiaka z oberkiem. "jazda bez trzymanki". Zachodzi obawa, że zbraknie sceny, że pary "pójdą w widownię" . I ten blask bijący ze sceny - podziwiamy stroje, wprost ekskluzywne.

Jeszcze suita o Zamościu i taniec w wykonaniu jednej pary - zjawiskowo - tańczą niczym w balecie.

Widowisko się nie kończy. Na scenie pojawiają się krakowiacy w cudnych strojach haftowanych złotem: "Krakowiaka śpiewam, krakowiaka grajcie, bo mnie krakowiak weseli najbardziej" - zmiana tempa muzyki (który to już raz?) i bardzo szybkie wykonanie tańców.

A za chwilę pokazowe wykonanie tańców - istny maraton: tańce i przyśpiewki. To ci najlepsi - wiedzą tym, czytam to w ich twarzach, zasługują na najwyższe noty.
Muzyka gra nadal - "Lajkonik" - tańczy grupa IV: "Krakowiaczek jeden" i "Gdy muzyka zagra nie trzeba żałować, trzeba potańcować bo nasz krakowiak taniec ukochany".

I przyszedł czas na ułanów i mazura ułańskiego w wykonaniu grupy II. Za takim kawalerem "niejedna panienka poleci". Ach ci ułani, "malowane dzieci", do twarzy młodszym i starszym w mundurach z czasów Księstwa Warszawskiego. Dorównują im panienki w sukniach "józefinkach" o pastelowych barwach. Pląsy, subtelne ruchy i elegancja - nie można oderwać oczu. Pora na ukłony i pożegnanie. Na scenie pojawiają się i żegnają tancerze wszystkich grup. Już z pierwszych krzeseł kłaniają się publiczności najmłodsi, z V grupy. Ciągle uśmiechnięci, choć zapewne bardzo zmęczeni. Oj było warto! Oj było pięknie. Publiczność długo oklaskuje tancerzy.
Z publicznością żegnają się członkowie kapeli, prowadzonej przez Wojciecha Tybulczuka, mającej ogromy udział w sukcesie koncertu.
Padają podziękowania dla przygotowujących koncert: Moniki Hildebrant, Barbary Rabiegi, Tomasz Ziąbkowskiego i Alicji Bojarczuk. Serdeczności należą się Jolancie Obst - Kalinowskiej, kierownik artystycznej i choreografowi zespołu za rewelacyjny poziom ZPiT "Zamojszczyzna".

Jak wypadli tancerze ZPiT "Zamojszczyzny" w oczach ekspertów CIOFF? O tym już wkrótce.



Więcej zdjęć z koncertu dostępnych w dziele [ Fotogaleria ]

Zobacz podobne:
     Włodawa szczęśliwa dla "Zamojszczyzny" / 2012-05-30
     Mistrzowie Polski z Zamojszczyzny! / 2012-04-17
     Wytańczyli w Puławach nagrody / 2012-02-28
     Wytańczone nagrody Zamojszczyzny / 2011-05-30
     Sukcesy tancerzy "Zamojszczyzny" w Wieliczce / 2011-01-18
     Koncert Noworoczny "Biała pastorałka" / 2011-01-10
     Nabór dzieci do "Zamojszczyzny" / 2010-10-06
     Medale dla ZPiT "Zamojszczyzna" / 2010-09-23
     Srebrne Gody "Zamojszczyzny" / 2010-09-22
     Jolanta Kalinowska-Obst: Przygoda z "Zamojszczyzną" / 2010-09-20
     Z kart historii ZPiT "Zamojszczyzna" / 2010-09-08
     "Zamojszczyzna": Wspomnień czar / 2010-09-08
     Tańcem i śpiewem przepełnieni - 25 lat "Zamojszczyzny" / 2010-09-08
     Srebrne gody "Zamojszczyzny" - program / 2010-08-27
     "Rzeczpospolita Taneczna" - Jolanta Kalinowska-Obst o ZPiT "Zamojszczyzna" / 2010-04-07
     "Zamojszczyzna" śle życzenia / 2010-01-18
     Koncert Noworoczny "Zamojszczyzny" / 2010-01-05
     Zatańczy "Zamojszczyzna" / 2009-09-15
     Zatańczy "Zamojszczyzna" / 2009-09-07
     Nabór dzieci do "Zamojszczyzny" / 2009-09-01

Warto przeczytać:

[do góry]