Ilekroć jestem w Lublinie dłużej niż jeden dzień, staram się zawsze w nocy znaleźć czas na słuchanie rozgłośni ESKA Rock. Powód jest prosty - muzyka. Właśnie wtedy można tam usłyszeć naprawdę dobre utwory z klasyki polskiego rocka, a takie ostatnio najbardziej mi odpowiadają. Oczywiście to nagromadzenie rodzimych piosenek o takiej porze wynika z konieczności spełnienia wymogów Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, która przyznając koncesję nakazała stacji wypełnienie programu odpowiednią ilością polskiego towaru (który przez to wrzucono na noc, jako mniej atrakcyjny marketingowo), ale mnie to akurat nie przeszkadza. Powiem więcej: wzruszenie mnie wręcz ogarnia, gdy mogę tam posłuchać tak dawno niesłyszanych piosenek, jak choćby "Polski" grupy Human, "Mój znak" zespołu Big Day czy "Bezsenne noce" kapeli Komety. Dzięki takiej muzyce mogę wybaczyć nawet wyjątkowo denne ichnie serwisy informacyjne, które ze swego założenia mają być lekkie i przyjemne w odbiorze, ale czasami są takie aż do przesady.

Ostatnio wyemitowano tam dwa newsy traktujące o szkole. W pierwszym z nich poinformowano, że "palącym problemem" warszawskich szkół jest agresja uczniów podczas przerw między lekcjami. Nic więc dziwnego, że nad tą kwestią pochyliła się z troską grupa psychologów, która doszła do epokowego wniosku. Otóż według tych naukowców skoro tak wiele starć odbywa się podczas pięciominutowych pauz, to należy te przerwy skrócić do czterech minut! Dzięki temu uczniowie będą mieli aż o sześćdziesiąt sekund mniej na to, by się pobić i szkoły staną się bezpieczniejsze. Dobrej chwili potrzebowałem na odzyskanie umysłowej homeostazy po tak rewolucyjnym dictum. Dziś jednak się zastanawiam czemu właściwie "grupie psychologów" zabrakło odwagi i nie postulowali całkowitej likwidacji przerw? Wszak idąc ich tropem myślenia, w takiej sytuacji uczniowie będą mieli jeszcze mniej czasu na bójki.

Druga informacja była jeszcze dziwniejsza. Jej myślą przewodnią była potrzeba korzystania z usług tak zwanych asystentów romskich. Tak to jednak sformułowano, że nie dostrzegłem w tym pomyśle żadnej logiki. Otóż z jednej strony padło stwierdzenie, że młodzi Romowie wbrew pozorom bardzo chcą się uczyć, ale ich częste absencje w szkołach są skutkiem "odmienności kulturowej" i niechęci Romów do posyłania swych dzieci na zajęcia, która to z kolei wynika z doświadczeń dyskryminacyjnych rodziców. A teraz druga strona: dlatego właśnie powinno się na zajęcia do szkół, do których uczęszczają najmłodsi Romowie, zapraszać owych asystentów, aby na lekcjach tłumaczyli dzieciom polskim romską kulturę, tradycje i zwyczaje, co w ten sposób pomoże zwalczyć wszelkie uprzedzenia, które rzekomo istnieją. Proszę mi wyjaśnić: skoro przyczyna nieposyłania swych dzieci do szkół leży wśród samych Romów, to jak mają na to wpłynąć ci asystenci, skoro swoją działalność prowadzą wśród młodych Polaków?

W Zamościu też mieszkają Romowie. Na pewno każdy z Państwa bez trudu potrafi wskazać miejsca w naszym mieście, gdzie można ich spotkać. Oczywistą jest więc rzeczą, że i u nas istnieje problem edukowania dzieci z tej grupy etnicznej. Wiadomo też, że wygląda on podobnie, jak i w reszcie Polski, a zapewne też i w innych państwach, w których zamieszkali Romowie. Pytanie jednak czy aby na pewno jest tak, że pojawianie się ich w szkołach praktycznie od przypadku do przypadku wynika z tak zwanej dyskryminacji? No cóż, po pierwsze trudno nie mówić o pewnych stereotypach w postrzeganiu ludności romskiej w sytuacji, gdy jednak wielu z nich rzeczywiście trudni się rzeczami szkodliwymi społecznie, zwłaszcza kradzieżami. Coś na ten temat mogą powiedzieć zamojscy policjanci. Po drugie: czy rzeczywiście Romowie aż tak bardzo garną się do nauki? Pomijając pojedyncze wyjątki - śmiem w to wątpić. Tutaj faktycznie dużo robi ich odmienność kulturowa, która mówiąc delikatnie, nie stawia edukacji na pierwszym miejscu i jakakolwiek dyskryminacja nie ma tu nic do rzeczy. Czy w takiej sytuacji jest więc sens zmuszania ich do kształcenia swoich dzieci? Zmuszanie na pewno nie jest dobrym rozwiązaniem, zresztą jak w każdej sytuacji. Polecałbym namawianie przez romskich asystentów, których praca w ten sposób byłaby bardziej sensowna niż obecnie.