Z Darkiem okrążyliśmy niejedną beczkę soli. Metafizycznym kopniakiem wyważaliśmy nie raz dawno otwarte przez kogoś na oścież drzwi. Bywało tak, że i kilku spadającym gwiazdom zajrzało się pod ogony. Powiem więcej - my nawet ze sobą spaliśmy (w sensie regeneracyjnym, nie konsumpcyjnym). To wszystko daje mi pewien asumpt do wypowiedzenia kilku słów na temat osoby szacownego debiutanta i jego twórczości.

W życiu ciężko jest znaleźć kogoś, komu można bezgranicznie zaufać. Zazwyczaj zostawiamy sobie jakiś "limes" intymności, poza obręb którego wpuszczamy zaiste wybranych. W moim przypadku taką osobą jest właśnie Darek Włodarczyk. Przyjaźnimy się kilka dobrych lat, "dłubiemy" coś przy krasnostawskiej Grupie Literackiej "A 4" i "klecimy" w "Nestorze". Dawniej chadzaliśmy na długie wyprawy, kontemplując uroki krain przybocznych, teraz - zaopatrzeni w szacowne Małżonki - grzejemy kości przy domowym ognisku, rzucając czasem przez sen jakieś niezrozumiałe zdania i okrzyki.

Darek był dla mnie, i pozostaje nadal, ostoją zdrowego rozsądku i swego rodzaju "strefą kontrolowanego zgniotu". Kiedy w przypływie szalonych wizji wyrywam się z coraz to nowymi pomysłami - on spokojnie je rozważa, odradza to i owo, pochwala lub gani to czy tamto. Czasami ekspulsuję się w duchu: "Stary Pierdoło - namyślaj się szybciej i dawaj mi tu konkretnie znać, co i jak!". A potem w wielu przypadkach okazuje się, ze spokój i opanowanie Darka pozwala mi unikać kompromitacji w sytuacjach literacko-towarzyskich. Gdyby nie był "drogowcem" (pracuje w zamojskim Oddziale Generalnej Dyrekcji Dróg i Autostrad), z powodzeniem mógłby kierować ruchem statków kosmicznych. Jeśli kiedykolwiek znajdę się na orbicie okołoziemskiej i stracę w niej rozeznanie, mam nadzieję, że to właśnie stonowany głos pana Włodarczyka sprowadzi mnie z powrotem na właściwe tory, przepraszam - trajektorie.

Jako się rzekło, Darka interesuje poezja, nauki ścisłe, astronomia, życie natury i wszelakie dziwy świata tego dostępne ludzkiej percepcji. On się nad tym wszystkim pochyla, skupia, analizuje i docieka. Jeżeli zdarzają się chwile, w których ucieka się do pomocy "szkiełka i oka", to nawet wówczas nie jest ono bezduszne i zimne, gdyż nosi je blisko serca. Czytając jego wiersze odnoszę wrażenie poruszania się po wielkim ogrodzie dobrodusznego zielarza. Każdy ma jakieś przypadłości, na które szuka skutecznego antidotum. Mnie zdarza się raz na jakiś czas zajrzeć do "apteki pana Darka". I jeśli nie znajduję w niej recept na poprawę ludzkiego losu, zaprowadzenie pokoju na świecie, tudzież zwiększenie opadów atmosferycznych w Somalii, za każdym razem spływa na mnie jakieś ukojenie i dobry nastrój. W kilku przypadkach znam bowiem okoliczności powstania konkretnego utworu lub też wiem, co Autor miał tak naprawdę na myśli, a to już skarb pierwszej wielkości.

Kiedy piszę te słowa, debiutancki tomik poezji Darka Włodarczyka "Na progu świata" (składający się z trzech mini-części: "Na progu świata", "Sen o wędrówce", "W gabinecie luster") przeszedł już końcowy etap "obróbki literackiej" w lubelskim Wydawnictwie "Norbertinum". Jego promocja będzie miała miejsce w sobotę 6 września o godz. 17.00 w Krasnostawskim Domu Kultury. Tak czy inaczej nie zachęcam nachalnie do jego lektury, lecz delikatnie sugeruję sięgnięcie po tę książeczkę w wolnej albo i bolesnej chwili.

Byłem dyskretnym świadkiem kolejnych etapów jej powstawania i przynajmniej ręczę za jedno: to nie jest tomik "robiony" za wszelką cenę, "na siłę", aby tylko choć na chwilę zaistnieć w tym jednym wielkim kotle współczesnego życia literackiego. Gdyby Autorem kierowały tego rodzaju pobudki, Darek Włodarczyk miałby do dzisiaj na swym "koncie" co najmniej kilka pozycji wydawniczych. A on tak nie chciał. Przez kilkanaście miesięcy grzebał w swoich notatkach, wybierał to, co w nich najlepsze i jeszcze sam na siebie ciskał gromy, że do końca nie wie czy dany wybór ma prawo ujrzeć światło dzienne i czy w sposób reprezentatywny oddaje charakter jego twórczości... Tak, jak chociażby widać to na przykładzie poniższego wiersza:

***
kolekcjonuję
wszystko co zawodne
ślepe drogi
puste słowa
błędne schematy
wyjmuję z siebie
i wkładam do szuflady

to moja podręczna
składnica map

Darek jest systematycznym i "poukładanym" człowiekiem. Potrafi zaprojektować drogę, która nikogo nie wyprowadzi w pole i zbudować most, który się nie spali i nie runie komuś na głowę. Poza tym, a może właśnie przede wszystkim, nosi ze sobą mały notatnik, w którym zapisuje okruchy myśli, uczuć i zdarzeń. A potem, po wielu katuszach i ciężkiej robocie "na warsztacie" wychodzi z tego małe cudeńko w postaci kilku lub co najwyżej kilkunastu wersów.

Dariusz Włodarczyk. "Na progu świata". Lublin 2008. Wyd. "Norbertinum".

* * *

Powyższa recenzja jest odpowiedzią na apel naszej redakcji o rekomendację wydawnictw wpisanych na listę Książek Roku 2008- wydawnictw związanych z naszym regionem .