Zanim przejdę do meritum dzisiejszego tekstu, chcę przyznać majową nominację na najgłupszą wypowiedź w mediach Lubelszczyzny. Otrzymuje ją osoba, za której krytykę na tych łamach swego czasu bardzo oberwałem, czyli Janusz Palikot. Komentując niezbyt wygodne dla siebie doniesienia "Dziennika" powiedział: "Pan jest złodziejem, a jeśli pan nie jest złodziejem, to niech pan udowodni, że nim rzeczywiście nie jest - taka jest logika w tej publikacji". Cytowały ją różne media, w tym lokalne, więc spełnia ona kryteria mojego prywatnego plebiscytu. Zaznaczam, że chodzi mi nie o same słowa, ile o ich połączenie z autorem, którego "happeningi" opierały się na konstrukcji identycznej z tą, którą teraz zarzuca "Dziennikowi".

Tak się składa, że mijający tydzień stoi pod znakiem dwóch wydarzeń: dwudziestej rocznicy wyborów z 1989 r. i wyborów zupełnie współczesnych, bo do Parlamentu Europejskiego. Wbrew pozorom nie będę tu namawiał do pójścia do urn. Nie znaczy to wcale, że sam nie pójdę głosować, bo pójdę i wiem którą kratkę wybiorę do postawienia znaku "x". Uważam po prostu, że jeśli ktoś nie wie na kogo oddać swój głos, to lepiej niech zostanie w domu lub odda głos nieważny. Miałem w swoim życiu okres, w którym byłem zdania, że wbrew wszystkiemu trzeba zawsze brać udział w wyborach, ale teraz widzę, że jest to postawa właściwa tylko dla tych, którzy interesują się polityką i mają konkretną wiedzę oraz poglądy. Wprawdzie jestem zdania, że zainteresowanie polityką ogólnie jest bardzo pożyteczne i chwalebne, ale nie należy rozpoczynać go od głosowania w wyborach, bo w takim wypadku tracą one swój właściwy charakter.

Natomiast więcej uwagi chcę poświęcić na umówienie wspomnianej rocznicy. Przede wszystkim uściślijmy podstawową rzecz - otóż w 1989 r. nie było w Polsce wolnych wyborów do parlamentu. Możemy jedynie mówić o wyborach "częściowo wolnych", ale jednak brzmi dość dziwnie i nasuwa skojarzenie z byciem "trochę" w ciąży, co jest wszak niemożliwe. Owszem, wybory do Senatu były wolne, ale do Sejmu już nie. Co więcej, 35 procent to odsetek mniejszości, a zatem większa część niższej izby parlamentu nadal była opanowana przez dotychczas rządzących. Summa summarum - same wybory raczej powodem do świętowania nie są (co na szczęście większość mediów zdążyła zawczasu zauważyć). Wręcz przeciwnie, odbyły się, bo odbyć się musiały, a cały proces dochodzenia do nich odbywał się na warunkach dyktowanych przez komunistów. Nie mieli oni bowiem wcale zamiaru oddawać władzy, a co najwyżej podzielić się nią z wybranymi przez siebie grupami opozycji, zapewniając sobie miękkie lądowanie. W pewnym sensie zresztą tak się właśnie stało. W przeciwnym wypadku w gronie świętujących nie widzielibyśmy postkomunistów na czele z Aleksandrem Kwaśniewskim.

Wyniku tych wyborów nikt się wówczas nie spodziewał. Zwycięstwo przeciwników reżimu było miażdżące i właśnie ono, a nie jakaś rzekoma dobra wola, którą mieli wówczas prezentować ludzie ówczesnej władzy, było przyczyną późniejszych zmian. Ich efektem były dalsze przemiany ustrojowe w Polsce, a potem w innych państwach bloku wschodniego i doprowadzenie w kolejnych latach do wyborów już naprawdę wolnych. 4 czerwca 1989 r. Mówiąc górnolotnie - Polacy wykorzystali lukę, powstałą w żelaznej kurtynie. Niektórzy w sposób dosłowny, bo niewątpliwie otwarcie granic również jest wynikiem ówczesnych rozstrzygnięć. Przede wszystkim jednak zaczęliśmy żyć lepiej i swobodniej.

Wielu z nas nie podoba się obecna rzeczywistość w Polsce. Lista rzeczy, które są krytykowane, jest naprawdę długa. Praktycznie do każdej sfery naszego życia publicznego można mieć zastrzeżenia. Ja również je mam i bardzo często daję temu wyraz na naszych łamach. Mimo wszystko, przy tych wadach skrajną głupotą byłoby jednak twierdzenie, że Polska dzisiejsza jest Polską gorszą od tej sprzed dwóch dekad. Nie tylko dlatego, dzięki postępowi technicznemu istnieje szereg rzeczy bardzo ułatwiających życie, których 20 lat temu zwyczajnie nie było. Być może nawet nie dlatego, że w najbliższą niedzielę będziemy mogli wybrać ludzi, którzy będą reprezentować nas w Parlamencie Europejskim. Po prostu chodzi mi o to, że dziś idąc do sklepu możemy sobie pozwolić na zakup tylko tego czego naprawdę potrzebujemy, a nie tego, co akurat jest w sklepie, a także o to, że pierwsza część tego zdania dla pokolenia urodzonego po 1989 roku jest bardzo trudna do wyobrażenia. Mamy więc podwaliny do tego, by w kolejnych latach budować rzeczywistą Polskę naszych marzeń i to chyba jest w tym wszystkim najważniejsze.