Legendy o strzygach, które rzekomo spotkać można w grabowieckich i zawalowskich lasach, mają swe źródło w tęgich zimach właśnie. Wiele lat temu, podczas takiej aury, jaką teraz mamy, miejscowi często widywali tajemniczą postać pomykającą na siwym koniu. Z daleka całkiem przypominała ona zwykłego człeka, z bliska zaś jawiła się jako małpolud, yeti, wilkołak albo sam czort piekielny.

Tymczasem była to tylko poczciwa Onegdajka, która tak wielce jazdę konną miłowała, że żaden mróz nie był w stanie jej zniechęcić. Ażeby zdrowia w siodle nie stracić, wymyśliła sobie babka zimowy strój jeździecki i zleciła jego uszycie pewnemu kuśnierzowi z Hrubieszowa. Tak powstał jednoczęściowy kombinezon z jenota i coś w rodzaju futrzanej kominiarki. Jakie ten przedziwny uniform robił wrażenie na przypadkiem napotkanych ludziach, nietrudno sobie wyobrazić.

Jako, że babka szybko przemieszczała się w przestrzeni, widywano ją tam i tu, niemal w jednym czasie. Tak zrodziły się legendy o całej populacji strzyg, zasiedlających okoliczne lasy. Podchwyciła je później literatura piękna, popularyzując niemal w całej Rzeczpospolitej. O naszych miejscowych strzygach głośno było nawet w "Lecie z Radiem", gdzie czytał o nich Artur Żmijewski.

Wędrując lasami w okolicach Pniaków Horyszowskich, natknąć się można na osobliwy, zarośnięty wąwóz. Wchodząc do niego od strony północnej, nietrudno jest zauważyć tablicę, która oznajmia i ostrzega, że przed nami matecznik kresowej strzygi. Może warto się tam wybrać, bo sezon na owe stworzenia właśnie się zaczął...