Jest to jeszcze kwestia przyszłości, ale być może uzyskamy choć odrobinę wolności. Ministerstwo budownictwa przygotowało mianowicie projekt zmian w prawie budowlanym, na podstawie którego do wybudowania domu jednorodzinnego nie będzie już wymagane zezwolenie, jak dotychczas, a wystarczy jedynie zgłoszenie tego faktu do odpowiedniego urzędu. Nie zlikwiduje to całkowicie urzędniczej kontroli nad budową domów, ale przynajmniej zdecydowanie przyspieszy proces inwestycyjny, bo dzisiaj na takie zezwolenie trzeba niekiedy czekać nawet kilka miesięcy.

"Gazeta Wyborcza" oburza się, że władze TVP skróciły transmisję styczniowego finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy z ponad 8 do 6,5 godziny. Tymczasem prawdziwym skandalem jest fakt, że państwowa telewizja w ogóle wspiera prywatną fundację poprzez transmisje organizowanych przez nią imprez. Spełniając rolę informacyjną, w publicznej telewizji powinna ukazać się 10-minutowa wzmianka lub maksymalnie półgodzinny program na ten temat i to wszystko. Czy TVP wspiera również inne fundacje w ten sam sposób? Bo nie wydaje mi się, aby Owsiak płacił telewizji za te emisje. I właśnie dlatego każda telewizja, podobnie jak poczta czy kolej, powinna być prywatna.

W mediach rozgorzały dyskusje na temat kwalifikacji byłego premiera Kazimierza Marcinkiewicza do objęcia stanowiska prezesa PKO BP. Cóż za hipokryzja! Dlaczego nikt się nie zastanawiał nad jego kompetencjami, kiedy Marcinkiewicz obejmował funkcję prezesa rady ministrów? Czy to oznacza, że praca prezesa banku jest dużo bardziej odpowiedzialna od pracy premiera, realnie rządzącego całym krajem? A może skandalem jest to, że ludzie bez odpowiednich kompetencji są posłami, senatorami i ministrami? Czy nie powinno się od polityków wymagać jakichś podstawowych kompetencji, doświadczenia czy wykształcenia? Na przykład dla parlamentarzystów i członków rządu wyższego wykształcenia (co jest minimum przyzwoitości), a ponadto co najmniej kilkuletniego stażu w odpowiednich władzach samorządowych? Nie wspominając o niekaralności. No ale przecież mamy demokrację... W radiu Wawa przedstawiono reportaż o tym, w jaki sposób prywatne firmy, nie bacząc na istniejące ustawodawstwo, pomagają młodym matkom, np. poprzez przedłużanie im płatnego urlopu macierzyńskiego, umożliwienie zostawiania dziecka w firmowym żłobku czy ułatwienia przez dostosowanie czasu pracy matki do potrzeb związanych z opieką nad niemowlakiem. Prezesi przedsiębiorstw mówią, że firmie się to opłaca. Na koniec reportażu prezenterka radiowa podsumowała: "Dopóki w tej kwestii nie pojawią się odgórne przepisy, to tak naprawdę niewiele się zmieni [na lepsze]". Czyli tylko interwencjonizm państwowy może poprawić warunki pracy młodych matek. No to o czym w takim razie był reportaż? Przecież właśnie o tym, że się zmienia bez odgórnych przepisów! Wiara w socjalizm i państwo opiekuńcze dziennikarki jest doprawdy zdumiewająca.

Tymczasem niektóre prywatne sklepy, np. Praktiker, dają klientom korzystniejsze warunki sprzedaży niż wynikają z przepisów, np. pozwalają w ciągu 7 dni oddać kupiony pełnowartościowy, niewadliwy towar. Niestety nie wszystkie sklepy są wystarczająco uczciwe i dbają o swojego klienta. Negatywnym przykładem jest choćby francuski hipermarket Carrefour, gdzie nie tylko klienci są oszukiwani poprzez wyższe ceny artykułów nabijanych w kasie, niż widnieją na półkach, ale na dodatek zatrudnieni tam pracownicy nie potrafią się przyznać do popełnionego błędu, bezczelnie upierając się przy swoim, a kiedy udowodni się im to, że nie mają racji, to nie ma co liczyć nawet na proste słowo "przepraszam". Z kolei hipermarket Real przed świętami Bożego Narodzenia niepostrzeżenie podwyższa ceny niektórych swoich artykułów, by bardziej się obłowić na nieświadomych zmiany klientach. Widać z tego, że w handlu detalicznym w Polsce nadal jest zbyt mała konkurencja (niech jak najszybciej otworzy swoje sklepy amerykański Wal-Mart) i jakoś nie obroniła nas przed tego typu praktykami Państwowa Inspekcja Handlowa.

Już Frédéric Bastiat pisał, że "Państwo to wielka fikcja, dzięki której każdy usiłuje żyć kosztem innych". Przykładem na to, że Francuz miał całkowitą rację, jest sprawa wsparcia z polskiego budżetu dla ukraińskiego AwtoZAZ, inwestora żerańskiej fabryki samochodów FSO, w wysokości 78 mln euro. Dlaczego AwtoZAZ i FSO próbują żyć kosztem polskich podatników? A co gorsza im się to udaje! Smaczku dodaje fakt, że zgodę na tę pomoc udzieliła Komisja Europejska, ale pod warunkiem ograniczenia produkcji do 150 tys. samochodów rocznie do 2011 r. Zadam niedyskretne pytanie: czyżby KE zależało na zwijaniu się polskiej gospodarki? Bo przecież wzrost dobrobytu nie polega chyba na zmniejszaniu produkcji?