W Boże Narodzenie podjazd z Kresowej Stajni ku Dzikim Polom wyruszył, aby sprawdzić, czy prawda li to, że Pani Zima po dawnemu tam jeszcze siedzi.

Po kilku dniach odwilży oblicze Dzikich Pól trochę straciło ze swego polarnego charakteru. Puszysta pierzyna przeobraziła się w szorstką kołdrę, ale biel, choć nadwątlona, nie oddała władzy, niepodzielnie królując aż po zamglony horyzont. Zaś wicher hulał tam dziś nielichy, smagając przybyszów mżawką lodowatą.

Ciemnawo już było, gdy w samym sercu Dzikich Pól ogień jakowyś zamigotał. Pomyślałem sobie, że w święta, na tak szczerym pustkowiu, zwykły człek ogniska raczej by nie rozniecał. Niechybnie był to znak dla nas. Czyżby od Pani Zimy?...

Podjechawszy bliżej, ujrzeliśmy niewieścią postać kocem otuloną, która na skórzanym posłaniu siedząc, bose stópki ku płomykom powabnie wyciągała. Nie mógł to być nikt inny tylko ona - Pani Zima... Nagle jednak dostrzegłem narty, plecak i butelkę po miodzie!

- Co za licho po ciemaku was nosi? - wesoło ozwał się głos znajomy. Głos, którego z innym pomylić trudno. To mogła być tylko ona - babka Onegdajka!