Prawdą jest, że wokół Miączyna lasów jest niewiele, a patrząc na mapę, ma człek wrażenie, że żadne to lasy, jeno laski same, czy laseczki nawet. Jednak co innego palcem po mapie jeździć, a co innego konno ów teren przemierzać. Leśne rewiry Grabowieckich Działów, z pozoru tak liche, to iście tajemna kraina, gdzie dzikość uciekła przed ludźmi, swój niebyt udając. Lecz kto duszę ma wrażliwą, ten bez problemu liczne uroczyska tu znajdzie, niepokoju zazna wobec kniei mrocznej, wobec mateczników w gęstwinie utkanych.

Dziki, co w sile szwadronu często tu pomykają, zbytniego wrażenia już nie robią, opatrzył się człowiek. Łosie prędzej, a ostatnio ich coraz więcej. Trafiają się też jelenie. Nawet bielik uwił sobie gniazdo w okolicy. Ale to wszystko nic w porównaniu z tym, co dziś oznajmił mi pułkownik Ferenszkiewicz. Rzekomo pokazały się u nas wilki!!! Wilki z krwi i kości, nie takie, co je babka w chłody łapie.

Już zeszłej zimy rzeczonemu pułkownikowi wilk się objawił, ale ów jegomość przez cały rok cicho siedział, obawiając, że go ludzie wariatem okrzykną. Dopiero wówczas odważył się o wszystkim powiedzieć, gdy niedawno ktoś inny wilka tu zoczył. Byli w Miączynie i tacy, co nawet pumę widzieli, ale imć Ferenszkiewiczowi skłonny jestem dać wiarę, gdyż ma on świadka, i to świadka nie byle jakiego. Jest nim pułkownikowska kobyła. - Gdy do jej nozdrzy zapach wilka doleciał, jakby diabeł w nią wstąpił - z wielką powagą relacjonował pułkownik.

Śmiało to wszystko zdarzyć się mogło, bo na pobliskim Roztoczu wilków jest sporo. Inni zaś twierdzą, że chyba zza wschodniej granicy przyjść musiały, bo Bug zamarznięty.
Skoro jeszcze 100 lat temu na Grabowieckich Działach polowano na wilki, zapewne było ich tu niemało, to zaś świadczy, że teren im odpowiadał. Wydaje się, iż w dzisiejszych czasach okoliczne lasy są dla wilków tylko dogodnym miejscem wędrówki, co najwyżej chwilowym przystankiem. Jak by nie było, ciekawie się tutaj żyje, ciekawie konie hoduje i ciekawie się na nich jeździ.