Gra w każdej narodowej reprezentacji powinna stanowić świętość. Dla każdego sportowca bez wyjątku. Dlaczego dzisiaj o tym? Siatkarze wrócili właśnie z Mistrzostw Europy. Z brązowymi medalami, które w decydującym spotkaniu odbili Rosjanom. Pewnie, że znajdą się malkontenci, którzy będą kręcić nosem i dezawuować wagę tego sukcesu, ale takie mamy już niestety narodowe przywary. Ja natomiast cieszę się i to cholernie. Tym cholerniej, im mniej szans dawano nam przed samym turniejem. Patrząc na skład i biorąc pod rozwagę wcześniejsze wyniki, trudno było o optymizm, a jednak z każdym meczem wiara wzrastała. Tak, odpuściliśmy grupowy pojedynek ze Słowakami, za co trzeba mieć pretensje, ale bardziej chyba zawinił w tym konkretnym przypadku przyjęty system rozgrywek, który "pozwalał" na wybór rywala w kolejnej rundzie. Bez wątpienia trzeba za to winić tych wszystkich, którzy reprezentację zwyczajnie olali. Bo zmęczeni, bo chorzy, bo nie mogą, bo nie chcą...

Gdzie się podziali ci mali chłopcy, którzy kiedyś marzyli tylko o tym, aby przywdziać biało - czerwone barwy i wysłuchać ze łzami w oczach Mazurka Dąbrowskiego? Co jest dzisiaj dla nich ważniejsze od możliwości uchwycenia w dłonie marzeń? Czy coś w ogóle ma prawo być ważniejsze?

Na trenerskiej ławce posadziliśmy Włocha, a w krótkich migawkach słychać wskazówki po angielsku. Ale serca naszych siatkarzy są niezmiennie dzielnie biało - czerwone. Tych siatkarzy oczywiście, dla których reprezentacyjna świętość pozostała świętością. Bez względu na wszystko.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2011-09-20 przeczytano: 2409 razy.