Żyjemy w okresie, gdy nowe walczy ze starym. Widać to wielu sferach naszego jestestwa. Z jednej strony ciągle mocno się trzyma stara nomenklatura, korzeniami swymi sięgająca jeszcze czasów słusznie minionych, z drugiej rządzą nowi, na podobnym poziomie intelektualnym, choć z czystszą przeszłością. Ci drudzy, słusznie mniemając, że pierwsi stanowią dla nich zagrożenie, usiłują ich ograniczyć w możliwościach ku temu. Ci pierwsi zaś ze wszystkich sił starają się utrzymać na zajmowanych miejscach, co jakiś czas rzucając oskarżenia o gwałcenie praw człowieka, niegodziwość i bicie Murzynów. No i mamy batalie o ustawy lustracyjne, deubekizacyjne i dekomunizacyjne. Sprawy mniej lub bardziej poważne, podobnie jak argumenty na ich temat. Ostatnim pomysłem obecnej ekipy jest ostateczne usunięcie z naszych ulic nazw wychwalających epokę PRL-u i na nim chciałbym się dzisiaj skupić.

W okresie transformacji ustrojowej byłem kilkuletnim chłopcem. Pamiętam jednak sporo. Wystarczająco wiele, by zakodować sobie jakim poprzedni ustrój był koszmarem. Pamiętam jakich dokonywaliśmy zakupów, jak długo trzeba było w celu ich zrobienia stać w kolejkach, jak mały był wybór towarów, w jaki papier były one pakowane (zwłaszcza wędliny) i jaki był cyrk z owymi papierami po powrocie do domu. Pamiętam ten ogólny marazm, brak szerszych perspektyw i poczucie, że wszystko się wali. To jest chyba wystarczająco dużo by za PRL-em nie tęsknić, a jego dzisiejszym piewcom współczuć.

Pamiętam też, jak zmieniano nazwę niektórych ulic. Lenina na Grodzką zmieniono bez żalu. Większy towarzyszył na przykład pożegnaniu Hanki Sawickiej i Róży Luksemburg. Przy tej drugiej mieszkali moi dziadkowie po mieczu, którzy długo najpierw nie mogli zapamiętać jej nowej nazwy, a gdy to się już stało - kim byli owi Peowiacy. Szczebrzeską jakoś szybciej społeczeństwo przyjęło, aczkolwiek jeszcze i dziś znajduję ludzi używających starej terminologii.

Ale nie wszystko zmieniono i na to zwrócili uwagę nasi obecnie rządzący. Poniekąd słusznie. Na terenie mojej parafii ciągle jest ulica Ludwika Waryńskiego, a w innych miastach ciągle można znaleźć relikty uliczne po komunizmie. Pewnym wstydem pokłada się istnienie ulic Gomułki, Bieruta czy Planu 6-letniego. Z drugiej jednak strony słusznie zwraca się uwagę na koszty tego typu wymian. Mam jednak pomysł, by je nieco zmniejszyć. Przyznaję się, że nie jest on mój, ale na pewno warto go przedstawić publicznie.

Może bowiem po prostu te nazwy neutralizujmy? Koszt wymiany jednej tabliczki ze stosowną nazwą to 200 złotych. Dużo taniej byłoby choćby zamalować pewien fragment. I tak z ulicy Ludwika Waryńskiego, moglibyśmy mieć ulicę Ludwika. Zamiast ulicy Władysława Gomułki - ulicę Władysława. Zamiast ulicy Planu 6-letniego - ulicę Planu (w wersji białostockiej za czas jakiś być może - Planu Budowy Dróg). Zamiast zaś ulicy Miłości do Związku Radzieckiego - ulicę Miłości. A dalej można będzie nazywać również nowe ulice samymi imionami lub słowami bardziej przyjaznymi ludzkości od socjalistycznych sloganów.

Tak, dla mieszkańców i mających tam swoje siedziby innych podmiotów oznaczałoby to pewne wydatki, ale ja bym na ich miejscu jednak zdecydował je się ponieść. Mimo wszystko bowiem, chyba lepiej jest żyć w punkcie, którego nazwa nie odstrasza i nie wywołuje ogólnego zażenowania.