Mamy rozmaite narodowe przywary. Mówiąc eufemistycznie, uchodzimy w świecie za nadużywających wody ognistej czy posiadających zbyt lepkie ręce. Nic nie dzieje się przypadkowo, więc w dużej mierze sami jesteśmy temu winni. Na szczęście jednak zamieszkały w nas i cechy, które stanowią powód do prawdziwej chluby. Na myśli mam niespotykaną umiejętność jednoczenia sił i walki w chwilach, kiedy jest naprawdę źle. W ten oto nieco historyczny sposób wyjaśniłem sobie ostatnie wyczyny naszych szczypiornistów. Inaczej doprawdy nie umiem. Skoro przed przerwą zbiera się solidnie po d..., a w drugiej odsłonie ta sama ekipa doprowadza przeciwnika do drżenia nie tylko rąk, jak inaczej to rozumieć. Chyba że Bogdan Wenta jest czarodziejem, ale po pierwsze: jak przyznaje, sam tego pojąć nie umie, a po drugie: gdyby znał zaklęcia, to Szwedów z pewnością byśmy pokonali.

Zastanawiam się za to mocno, jaką narodową cechę uosabia Justyna Kowalczyk. Jeżeli zostaje na moment z tyłu stawki, wynika to jedynie z zaplanowanej taktyki. Poza tym na trasie jest konsekwentna dosłownie do bólu, wierzy ogromnie w swoją moc, a na dodatek nie stara się zachorować na astmę. Czyżby mentalnie do nas - Polaków - nie pasowała? A może zwyciężanie innych i swojej słabości jest li tylko kwestią właściwego nastawienia psychologicznego? Chciałbym, aby tak właśnie było. Wtedy mogłoby się okazać, że primo - nasi narodowi kopacze potrafią z piłką u nogi zrobić o wiele więcej niż pokazują zazwyczaj; secundo - nie muszą oglądać się na zagraniczne posiłki; tertio - nasz selekcjoner potrafi skomentować grę swoich wybrańców... piękną polszczyzną.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-01-25 przeczytano: 2381 razy.