Nie wierzę w żadną szczęśliwą gwiazdę. A już na pewno nie w sporcie i nie w piłce nożnej. W ubiegłym tygodniu z rozgrywką pucharową pożegnała się i Wisła, i Legia. Do szczęścia zabrakło im bardzo niewiele. Paru centymetrów, trochę chłodnej głowy i krzty sędziowskiej przychylności. Zaiste, mogło być zupełnie inaczej, a sen z pucharami mógł trwać ciągle. Skończył się jednak, bo takie są nieubłagane reguły futbolu. Kto trafia do siatki, ten jest lepszy.

Chwilę później w pomeczowym komentarzu usłyszałem, że nasi odpadli, choć byli w dwumeczach lepsi. Rzecz widzę trochę inaczej. W zasadzie nawet bardzo inaczej. Swoją szansę w Lizbonie miał Daniel Ljuboja, jednak przymierzył z główki z paru metrów obok bramki. W Liege bliski szczęścia był natomiast Andraz Kirm, jednak nie trafił czysto w piłkę. Efekt jest taki, ze kolejna pucharowa runda odbędzie się bez drużyn polskich. Zmierzam do tego, że wartość całej drużyny jest sumą wartości poszczególnych jej graczy. Gdyby Serb i Słoweniec w dogodnych sytuacjach skierowali piłkę do siatki, ich drużyny pewnie grałyby dalej. Ale nie potrafili, a na dodatek boiskową naiwnością błysnął Gervasio Nunez i krótko mówiąc - było pozamiatane.

Awansowali lepsi, a różnica w piłkarskiej jakości Standardu i Sportingu przejawiała się w boiskowym cwaniactwie i precyzji wykończenia. Ale i jedno, i drugie nie jest kwestią przypadku. Przypomnę na koniec okoliczności, dzięki którym Legia, a szczególnie Wisła miały możliwość zagrania przeciwko Sportingowi i Standardowi. W największym skrócie były dla nas bardzo, bardzo szczęśliwe. A w sporcie, jak w życiu. Suma szczęścia równa się zeru.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-02-28 przeczytano: 2852 razy.