Wystawałem ledwie znad stołu, gdy w 1981 roku Włodzimierz Smolarek wybijał NRD-owcom z głów marzenia o Mistrzostwach Świata. Pięć lat później jako młody szczyl darłem się wniebogłosy, gdy król narożnika rozstrzelał Portugalię. Przed kilkoma dniami - już jako dorosły chłop - zamilkłem. Ze smutnego niedowierzania. Chciałoby się zapytać - dlaczego, jak to możliwe, czy na pewno... Niestety. Sędzia odgwizdał koniec meczu. Świętej pamięci Kazimierz Górski kompletuje więc najlepszą polską reprezentację, jaka kiedykolwiek mogła zaistnieć. Od kilku dni na jej lewym skrzydle pojawia się nieodżałowany Włodzimierz Smolarek.

Sympatię kibiców zdobywają zawsze piłkarze nietuzinkowi. Za swe umiejętności, szybkość, technikę, waleczność czy precyzję strzału. Na szacunek trzeba jednak zasłużyć sobie dokonaniami zupełnie innymi. Przede wszystkim wrażliwością i sztuką pozostawania w każdych okolicznościach zwyczajnym człowiekiem. Mimo, że po włożeniu piłkarskich butów jest się prawdziwym wirtuozem.

Smolarka lubili wszyscy. Banalne, prawda? Ale jakże dzisiaj trudno znaleźć więcej postaci, o których tak właśnie można powiedzieć. Dla mojego pokolenia był po prostu piłkarzem Wielkim.

A dzisiaj? Gdy "kibice" chcą zorganizować ustawkę, dogadują się między sobą szybko i bez najmniejszych problemów. Kiedy w 54. minucie meczu Wisły z Lechem uczczono Włodzimierza Smolarka brawami, przyjezdni nadal dopingowali swoich. Jak wyjaśniali po meczu, nic nie wiedzieli o zaplanowanej akcji. Cholernie szkoda, bo drugiego takiego człowieka jak Smolarek polska piłka może się już nie doczekać nigdy.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-03-13 przeczytano: 2413 razy.