Na stare lata robię się coraz bardziej zgryźliwy. Wykrakałem (co akurat nie było trudne) los ekipy Smudy podczas EURO, a i teraz, spoglądając w stronę Londynu, nachodzą mnie myśli bardziej ciemne niż błękitne. Chciałbym bardzo po 12 sierpnia móc napisać, że szczęście, szaleństwo, grad medali i żeśmy w ogóle sportowa potęga jak diabli! Nie napiszę. Boję się zwyczajnie, że do wyliczeń naszych zdobyczy wystarczy palców jednej ręki. Jak to się zwykło mówić, balon oczekiwań został zbytnio nadmuchany. W efekcie wszyscy będziemy sfrustrowani tym, w jaki sposób ucieknie z niego powietrze. Dzień po dniu, konkurencja po konkurencji, szansa po szansie. W tym miejscu dostrzec można bliskie związki sportu z polityką. Niby jest pięknie i wszystko idzie zgodnie z planem, tylko wyników brak. A że na Igrzyskach nie ma kreatywnych ministrów, o medalach decydują wyłącznie dokonania sportowców. Z małymi wyjątkami oczywiście, bo azjatycka koalicja w judo potrafi robić takie rzeczy, o których naszym rządzącym się nie śniło.

Poza tym, na złość BBC i dla przyszłych pokoleń może któraś z naszych telewizji przygotowałaby materiał z cyklu wpadki i upadki? W Londynie jest naprawdę z czego wybierać. Jak się bowiem okazuje, czasami łatwiej przychodzi kreowanie "stadionów nienawiści" niż odróżnienie Korei Północnej od Południowej. Za taki numer w tej pierwszej można byłoby się doczekać poważnych kłopotów. Bardzo poważnych.

Oby tylko takie mieli z naszymi siatkarzami wszystkie reprezentacje, które staną im na drodze do olimpijskiego złota. Bo tu lipy być nie może!

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-07-31 przeczytano: 2345 razy.