Kiedy 20 lipca 1969 roku Neil Alden Armstrong jako pierwszy człowiek postawił stopę na Księżycu, Lance Armstrong czekał jeszcze grzecznie w kolejce na świat. Pojawił się na nim dwa lata później. Prawdziwa śmierć dopadła ich już bardzo blisko siebie, bo dzień po dniu. Tym razem szybszy od kosmonauty okazał się sportowiec.

24 sierpnia Amerykańska Agencja Antydopingowa zdyskwalifikowała dożywotnio siedmiokrotnego zwycięzcę Tour de France, wymazując jednocześnie jego nazwisko z tabel zwycięzców. Nie zdołała i nie zdoła natomiast wymazać go z historii sportu. Sam zawodnik rękawicy nie podjął. Czuł się zmęczony. Nieustanne podejrzenia o doping i oskarżenia zrobiły swoje. Nie pokonał go rak i rywale na trasie, zrobiły to ludzkie języki.

Tak sobie myślę, dlaczego zrobiono mu to akurat teraz. Po co? Przecież zszedł już z roweru, stając się dla wielu symbolem zwycięstwa nad śmiertelną chorobą. Naloty i kontrole o świcie rezultatu nie dały, ale krucjatę należało ciągnąć! Do samego końca. I stało się. Kto po tym wyroku będzie zadowolony? Czy legendę Armstronga uśmiercono? Na pewno nie. Myślę sobie, że decyzja agencji przyniesie skutek wręcz odwrotny, czyniąc z kolarza prawdziwego męczennika. A takich ludzkość zawsze potrzebowała.

Dyskusje na pewno nie ustaną, a świat się podzieli. Będą atakujący i broniący. Ci pierwsi zajmą się poszukiwaniem kolejnych rzekomych świadków. Ci drudzy będą wpłacać kolejne miliony dolarów na fundację walki z rakiem Livestrong. I to jest chyba najlepszy komentarz do tego, co się wydarzyło. Neil Alden Armstrong ma już święty spokój. 25 sierpnia postawił stopę Tam, skąd powrotu nie ma. Lance Armstrong, choć przez niektórych uśmiercony, żyje. I daje życie innym. Czyż można na tym świecie dokonać czegoś więcej?

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-08-28 przeczytano: 2352 razy.