Jako że moja zacna małżonka prosto z wołyńskiej linii rodu Strzałkowskich się wywodzi, a Remigian Strzałkowski tak dzielnie pod Wiedniem stawał, że w kościele na Kahlenbergu jego nazwisko wyryto, co na własne widziałem oczy, przeto na film o owej bitwie iść zapragnąłem, choć żadna recenzja do tego nie zachęcała.

Obejrzawszy te włoskie dzieło, rzec muszę, iż lepsze sceny batalistyczne to ja pod wiedeńskim urzędem pracy swego czasu zaobserwować mogłem, gdy się Polacy z Turkami o robotę pobili. Wprawdzie husaria nas wtedy nie wsparła, ale szum się po Wiedniu rozszedł, zaś miejscowi w taki sam popłoch wpadli co ich przodkowie za czasów Kara Mustafy.

Teraz dobra rada - całą rodziną na ów film iść nie warto, zwłaszcza, gdy rodzina wielodzietna, szkoda grosza, lepiej wysłać kogoś w pojedynkę, a on wszystko Wam opowie. A tak naprawdę to z tym filmem jest jak z życiem w sławnych Myszykiszkach, bo wysiedzieć jest niełatwo, a wychodzić niepolitycznie, zwłaszcza, gdy rodzina wielodzietna...