Wielekroć pisałem o nastawianiu miodów, czas opowiedzieć o ich spożywaniu, bo właśnie sezon nadszedł. W Kresowej Stajni od lat kultywujemy rytuał zwany Słowiańskim Piątkiem. Impreza ma charakter zamknięty, a przedstawia się następująco:

Po obrządkach, gdy ciemno już, gdy ziąb po świecie hula, dokładamy drew do kominka. Palimy buczyną albo grabiną, co snadnie poznać można po jakże przyjemnym aromacie, który wraz z dymem na podwórze zajrzeć lubi.

Z piwniczki przynosimy flaszę miodu, stawiamy ją na orientalnym dywaniku, po czym ze specjalnego puzderka wyjmujmy rytualny korkociąg i czynimy, co trzeba. W przypadku miodów firmy Apis pierwej używamy rytualnego kindżału, ażeby usunąć plastikową osłonę szyjki. Miękki i odpowiednio gruby dywanik ma chronić dno butelki podczas operacji wyciągania korka, czemu towarzyszy niebezpieczna siła odrzutu. Do niedawna używaliśmy kobierca uzbeckiego, ale wyłachały nam go psy, teraz pakistański nam służy, ręcznie tkany, wielce oko cieszący.

Gdy miód otwarty już mamy, sięgamy po rytualny dzbanek, który swym kształtem przywodzi na myśl pękate kopuły starej Samarkandy. Zdobią go dwa jaworowe liście, co żywo przypomina nasze Jaworowe Wrota, wiodące ku pastwiskom. Ów dzbanek niejedno już widział, rzeka miodu przez niego przepłynęła, szablą bywał cięty, przez co pokrywka zawsze cierpiała, ale po dziś dzień świetnie się trzyma.

Następna czynność polega na umiejętnym wlaniu miodu w gardziel dzbanka. Przez lata Kresowy Zagończyk doszedł do takiej wprawy, iż na podstawie kąta nachylenia flaszy i czasu nalewania znakomicie potrafi ugadnąć właściwą miarkę. A miarka to rytualny ciemnozielony kusztyk o pojemności nieco ponad 100 ml. Jako że reguła Słowiańskiego Piątku nakazuje każdemu szlachcicowi wypicie jednej buteleczki (0,7l), nie mniej i nie więcej, wymaga to siedmiu rytualnych podejść.

Dzbanek stawiamy na żeliwnym piecu i zanim miód dojdzie, oddajemy się rozmyślaniom, czemu w okresie meteorologicznej dzikości towarzyszy wycie wiatru w kominie.

Gdy miód już osiągnie właściwą temperaturę, a nie może on być zbyt gorący ani zbyt chłodny, wygodnie zasiadamy w fotelu, uciekając w błogość. Nim wysączymy cały kusztyk, pojawiają się pierwsi aniołowie. Z czasem jest ich coraz więcej, coraz weselej tańczy ogień w kominku, świat nabiera rumieńców. Zabawa trwa długo w noc, a potem siusiu, paciorek i spać. Ot i Słowiański Piątek.