Dzisiejszy tekst piszę niejako w oczekiwaniu na to, co dopiero się zdarzy. Na coś, o czym mówią praktycznie wszystkie światowe media, a nasze tylko wtedy, gdy muszą. Na Bliski Wschód patrzy obecnie cały glob i od wieści z tej części świata zaczynają swoje serwisy informacyjne. Nasze środki masowego przekazu nie. Wolą zajmować się sprawami PSL-u (co jeszcze można zrozumieć, choć moim zdaniem robią to trochę za długo), udaremnieniem przez ABW planów wysadzenia w powietrze Sejmu przez pozbawionego kilku palców naukowca, który kilkanaście lat temu nakręcił eksplozje własnego autorstwa na polu i w stawie (już widzę, jak Brunon K. wprowadza te 4 tony trotylu do budynku parlamentu), sprowadzeniem "drimlajnera" z automatycznie zamykającą się klapą muszli klozetowej (jakby w polskich pociągach nie było sedesów z klapami, które nieprzytrzymywane kolanem opadają równie automatycznie) albo zaginięciem i odnalezieniem matki Madzi (ktoś jeszcze wierzy, że nikt tą historią nie steruje?). A szkoda, bo wiele wskazuje na to, że po zeszłorocznych ruchawkach w państwach arabskich, obecnej wojnie w Syrii i pomrukiwaniu Iranu obecny konflikt bliskowschodni może doprowadzić do przełomu w tym regionie. Dodajmy - przełomu niekoniecznie łagodnego i twierdzę tak nawet biorąc pod uwagę środowe zawieszenie broni. Polecam śledzić doniesienia na ten temat w mediach, które nie skupiają się na światowych doniesieniach agencyjnych. Na przykład w niezbyt obiektywnym, ale podającym wiele szczegółów blogu Elego Barboura na salonie24. Tylko proszę się z autorem nie wdawać w polemikę, bo z miejsca zostaną Państwo obdarzeni przez niego mianem "bezwodnych miękiszów" i pozbawieni prawa do zamieszczania tam swych komentarzy.

Tyle wstępu, teraz część właściwa. W niej też będzie o mediach, a właściwie medium symbolicznym dla każdego kibica. Zwłaszcza w czasach, gdy antena satelitarna stanowiła oznakę awansu społecznego, a potem po prostu punkt honoru dla wielu osób. Po instalacji anteny było wiadomo, że ten kanał będzie jedną z najchętniej oglądanych zagranicznych stacji telewizyjnych. Kanał o nazwie prostej, ale w idealny sposób opisujący formę i treść przekazywanych przezeń zawartości - Eurosport.

Na początku w Polsce była dostępna wersja niemal wyłącznie wersja angielska, jedynie mieszkańcy naszego zachodniego pogranicza mogli znaleźć komentarz niemiecki. Ale 17 kwietnia 1995 roku o godzinie 17:15 - i tylko w sieciach kablowych - swoje powstanie ogłosiła wersja polska. Pierwszą relację komentowali nieżyjący już Robert Rymarowicz i rządzący oddziałem do tej pory Witold Domański. Doskonale pamiętam jak bardzo dumny byłem z tego, że Eurosport jest już polski i jak duży żal miałem do Multimediów, że w pewnym momencie wycofały tę wersję. Od niemal dekady tego problemu już jednak nie mam, za to gorzej jest niestety z ofertą programową stacji, która się stale pogarsza.

Jeśli przyjrzelibyśmy się transmisjom oferowanym przez stację jeszcze w połowie lat 90. XX wieku i porównalibyśmy je z dzisiejszymi, podejrzewam, że mielibyśmy wątpliwości czy to na pewno ten sam kanał. Wtedy można było tam obejrzeć m.in. wszystkie ważne imprezy piłkarskie, Formułę 1 czy męski tenis w najlepszym wydaniu. Dziś tego nie ma. Piłka nożna jest okrojona do minimum i w dużej mierze skupiona na imprezach mistrzowskich, których nikt inny pokazywać nie chce (pomijam Bundesligę na Eurosporcie 2, bo ten kanał wciąż jest u nas rzadko dostępny). Formuła 1 została stracona bezpowrotnie na rzecz innych stacji i to w momencie, kiedy zaczynała być ogromnie popularna. Tenisa męskiego (poza trzema Wielkimi Szlemami) nie ma zaś prawie w ogóle, choć niegdyś był on pokazywany całymi dniami. W ostatnich latach stacja zamieniła go na tenis kobiecy, lecz w połowie tego roku uznała, że nie będzie za bardzo walczyć o przedłużenie kończącej się w tym sezonie umowy ze światową federacją. Co za traf: podobnie, jak w przypadku Formuły 1, stało się tak, gdy tenis kobiet - w dużej mierze dzięki Agnieszce Radwańskiej - stał się sportem atrakcyjnym dla widowni. Ponownie ktoś inny skorzysta z gapiostwa telewizji mającej siedzibę w Paryżu. Podobno znów częściej na antenie mają gościć tenisiści. Podobno...

W zamian mamy na przykład mnóstwo snookera. Niby było to dobre posunięcie, bo na początku jego pokazywania w stacji był sportem niszowym, a teraz ogląda go wiele osób, ale ileż można! W tej chwili turniejów snookerowych jest cała masa, a ich zasady (ze szczególnym uwzględnieniem Players Tour Championships) są na tyle mało przejrzyste, że gubi się w nich wiele osób. Mamy kolarstwo, skażone w ostatnich latach tabunami zawodników na dopingu. Mamy też trochę sportów motorowych, ale gdy widzę kompletnie puste trybuny podczas transmisji z wyścigów, to zastanawiam się czy aby na pewno kogoś one interesują. No i jest także dużo publicystyki oraz wywiadów, często zabierających sporo czasu przewidzianego na samą transmisję.

Nie bez znaczenia jest to, iż publikuję ten tekst na dzień przed pełnym rozpoczęciem sezonu w sportach zimowych, co Eurosport relacjonował zawsze szeroko i co zawsze bardzo ceniłem w tej stacji. Ostatnimi laty też zresztą robi to w formie nieco okrojonej, bo kompletnie odpuścił starty bobsleistów, których w innych stacjach również nie mogę znaleźć. Szkoda, bo zawsze są to emocjonujące zawody. Ale dobre i to, bo przepadku dyscyplin zimowych już bym Eurosportowi nie wybaczył.

Nie zmienia to faktu, że od pewnego czasu kanał upada. Traci atrakcyjne prawa do transmisji, traci widzów, traci również pieniądze. Nieudolna polityka stacji czy znak czasów, niepozwalających na koncentrację tak dużych zasobów w jednych rękach? Coś mi mówi, że wspomniany trend jest nieodwracalny. A szkoda, bo Eurosport zawsze będzie jednym z najważniejszych wspomnień kibica.