Jako że jeżdżąc konno człek często tarninę spotyka, która aż kusi, aby ją zerwać i zacnie przerobić, zrodził się w mej głowie pomysł nastawienia miodu tarninowego.

O owym miodzie marzyłem już od dawna, ale liczne niepowodzenia doznane przy klarowaniu win tarninowych skutecznie mnie odstraszały. Aż tu nagle, kilka dni temu, Babka Onegdajka znalazła przepis arcyciekawy, rzekomo klarowność zapewniający, który natychmiast postanowiłem sprawdzić, powołując do życia tarniak korzenny. Przyznam szczerze, iż korciło mnie bardzo, aby rzeczonemu trunkowi nazwę korcipczaka korzennego oficjalnie nadać, albowiem tarnina bywa gdzieniegdzie korcipką zwana, ale za namową naszego proboszcza poniechałem tego pomysłu i tylko nieoficjalnie tej nazwy używał będę.

W sobotę Główna Hodowczyni wykazała ogromną dzielność botaniczną, pozyskując wiaderko pięknych tarek. Kresowy Zagończyk do kociołka je wrzucił, rozgniótł sprawnie, z lekka brzeczką akacjowego miodu wszystko podlał, korzeni zapodał, dwie sparzone cytryny i miliony szlachetnych drożdży. Przez tydzień fermentacja w miazdze będzie się odbywała, po czym owa miazga na sito pójdzie i jeno sok fioletowy dalszej obróbce poddany będzie. Ale o tym później.