Już niejeden, widząc boski ruch konia, nagle zauroczony został i równie nagle poprzysiągł poświęcić się hodowli. Znałem ja takich wielu, przeważnie miastowych... Ludzie owi myślą, że koń nic tylko z gracją po pastwisku lata, zaś hodowca na niego patrzy, i na tym, w ich mniemaniu, polega hodowanie.

A tymczasem okazuje się, iż koń jeść musi, a skoro je, to i bobki codziennie robi, takie pączki koloru khaki. Owe bobki zwą gówniakami, my wywozimy je codziennie, ale każdej soboty wybieramy też gnój głębinowy, ciężki, mokry i sakramencko śmierdzący. Nie przyjeżdża po to śmieciarka, lecz wszystko ląduje na specjalnej pryzmie, gdzie gnije sobie miesiącami, stopniowo przekształcając się w cenny kompost, zwany przez mego sąsiada masełkiem.

Gdy nadejdzie właściwy czas, zapraszamy do nas pana Janka, miejscowego multitraktorzystę, który, dosiadając na przemian cyklopu i ciągnika, rzeczone masełko na łąki i pastwiska sprawnie nam wywozi.

Piszę o tym, bo dziś właśnie pan Janek do roboty się bierze. Przyrodniczy cykl zatoczy kolejne koło - trawiaste gówniaki, w końskich kiszkach zrodzone, nowym trawom za pokarm posłużą, zaś nowe trawy koń znowu pożre i na pączki koloru khaki czarodziejskim sposobem przerobi, i tak w kółko. Jak długo jeszcze?