Tak, jak obiecałem Smagłolicej, ruszyliśmy dziś ku Dzikim Polom, gdzie niepodzielnie króluje zima, gdzie śnieżne niebo ze śnieżną ziemią się zlewa, gdzie wicher bez litości po pysku smaga, nie patrząc, czy to mąż, czy białogłowa.

Gdy zerwała się śnieżyca, na otwartych przestrzeniach trudno nam zdzierżyć było, toteż uszliśmy w las, z bajkowej Narni żywcem wzięty. W tym magicznym lesie wskoczył mi Błąd do kulbaki, usiadł na tylnym łęku, do kożucha przylgnął niepostrzeżenie i cichcem na manowce nas wyprowadził. Wreszcie dojechaliśmy do jakiegoś chutoru, a tam ludzie nam rzekli, iż w złym kierunku zmierzamy. Po własnych śladach wracać nam przyszło, bo w zadymce widać daleko nie było.

W końcu i ślady gdzieś w śniegu przepadły, ale dzielna Smagłolica chałupy jakoweś zoczyła. Myślałem, że niewiastę miraż dopadł, lecz po chwili ujadanie psów nas doszło. Miała rację, to był jednak chutor. Z pierwszej chałupy nikt wyleźć nie chciał, z drugiej wyjrzał ktoś wreszcie, i choć do dzikiego smolarza było sakramencko podobny, drogę ku Dzikim Polom grzecznie pokazał. Na skraju lasu Błąd z siodła zeskoczył i w dziupli się zaszył, toteż Dzikie Pola pokonaliśmy bez przeszkód. A kiedy na horyzoncie ukazał się Miączyn, radowaliśmy się niczym Baśka Wołodyjowska na widok Chreptiowa.

* * *

Długo ślęczałem nad mapami, próbując odtworzyć niedzielną marszrutę, nawet obrazy satelitarne pod lupę brałem i nijak tego zrozumieć nie mogę, że na manowcach skończyłem. Po chutorach powiadają, iż są takie miejsca, gdzie błąd na wędrowców czyha nieustannie, a jak się człeka uczepi, zwodzi go na manowce, po pustkowiach włóczy, zwidy mu czyniąc rozmaite.

Błąd, który na skraju Dzikich Pól przemieszkuje, przez duże "B" pisany, ma lat około czterystu. Już w czasach Chmielnickiego głośno o nim było w całej okolicy. Mówią, że to rodzaj kosmatego diablaka. Jest wielkości wiewiórki, a rozpoznać go łatwo można, gdyż niejakiego Bobka z Krainy Muminków bardzo przypomina.