Latem fajnie jest siedzieć w Miączynie za stodołą, grillować rybki i popijać zimnego czwórniaka, zimą fajnie jest siedzieć w Miączynie przed kominkiem, zwłaszcza, gdy za oknem szaleje śnieżyca, i sączyć sobie grzanego trójniaka, ale fajnie jest także po świecie jeździć, w odmienną dzikość zapadać, odmienne poznawać kultury. Piszę o tym, gdyż właśnie śnieg za oknem prószy, ja siedzę przed kominkiem i choć popijam zacny lubelski miód, wyluzować się nie mogę, bo mnie pewna przypadłość ogarnęła, którą Krzyżacy zwą reisefiber, co jako ekscytację przed daleką podróżą tłumaczyć należy. Ubocznym efektem tej przypadłości są podróżnicze wspomnienia - tym razem jawią mi się obrazy magicznej Szkocyji, ojczyzny Ketlinga. Zdawać by się mogło, iż Loch Ness najwięcej wspominać będę, gdzie pomimo wiosennej pory i wieści o strasznym potworze nieco sobie popływałem. Jest jednak w owej zamorskiej Szkocyji coś znacznie lepszego.

Na zachodnim wybrzeżu, pomiędzy wyspami Jura i Scarba, znajduje się wąski przesmyk, na dnie którego sterczy samotna bazaltowa skała, rzekłbyś piramida pod wodą stoi. Pływy sprawiają, że morze kotłuje się w tym miejscu jakoby w pralce, tworząc jeden z największych wirów na świecie. Zwą go Corryvreckan. Spotkać tu można delfiny i wieloryby, ja napotkałem jeno fokę, która jak duch wynurzyła się z kipieli, zerknęła ku łodzi, niczym Wołodyjowski ruszyła wąsiskiem, i dała nura. Orłów tam było zatrzęsienie. Dzikie kozy łaziły po skalistych plażach, obżerając się wodorostami. Bajka.

Ludziska powiadają, że dawno, dawno temu, norweski książę o imieniu Breacan upatrzył sobie w okolicy pewną pannę, córkę władcy zatoki. Musiała być mocno nielicha, skoro młodzieniec przystał na sakramencko trudne warunki ożenku. Jej ojciec bowiem postanowił poddać kawalera próbie dzielności, nakazując mu zakotwiczyć łódź w samym środku piekielnego wiru i wytrwać tam trzy dni. Norweg chyba mu się nie spodobał... Zakochany książę nie uląkł się wyzwania, na chwilę udał się do ojczyzny, po czym rychło powrócił z odpowiednim sprzętem. Zakotwiczył swą łódź trzema linami: konopną, wełnianą oraz splecionymi warkoczami wikińskich dziewic. Pierwszego dnia pękła lina konopna, drugiego wełniana, ale warkocze dziewic wciąż trzymały, wydawało się, że Breacan podoła zadaniu, lecz niestety i warkocze w końcu puściły, zaś książę przepadł w odmętach. Okazało się później, iż jedna z norweskich dziewcząt dziewicą wcale nie była. Ot i koniec bajki.