Miałem koszmarny sen. Zapewne jest to wina wynaturzonej aury - zgniłych zachodnich wiatrów. Przyśniła mi się Trylogia, bohaterowie niby ci sami, ale wszystko jakieś inne, jakby napisane przez kogoś, kto urodził się nie tak dawno. Najbardziej utkwiły mi w pamięci dwie sceny:

Scena 1.

Oblężony Zbaraż bronił się ostatkiem sił. Dookoła tysiące kozactwa i czerni, chan ze wszystkimi ordami! Błagał więc Wiśniowiecki, aby ktoś z obozu się wymknął i króla o pomoc poprosił, ale chętnych nie było wcale. Wreszcie pan Zagłoba za Horpynę się przebrał, bowiem z urody tudzież sylwetki był do niej całkiem podobny, i arcytrudnej misji się podjął. Dziw bierze, ale śmiałka żaden wróg nie rozpoznał, nawet sam Bohun, choć nie omieszkał go obszukaty, obmacując nader dokładnie. W końcu Zagłoba do króla dotarł, a jego zasługi nie zostały zapomniane. Gdy nastał rozejm, wicemarszałkiem sejmu go uczyniono. Sprytny szlachcic zorientował się wówczas, iż w niewieścich szatach dużo więcej osiągnąć można, przeto już zawsze kobiece wdziewał suknie, co było przyczyną nagłej śmierci krymskiego chana, albowiem ów nieprzejednany wróg Rzeczypospolitej pękł ze śmiechu, zwiedziawszy się o nowych lackich obyczajach.

Scena 2.

Po tym jak Michał Wołodyjowski oświadczyny panny Drohojowskiej odrzucił, na Dzikie umknął Pola, gdzie z Ketlingiem jawnie zamieszkał, bowiem był to gładysz nad gładyszami. Turka tam razem tłukli ile wlazło, swawolnymi kupami nie przejmując się wcale!!! Nieraz bywało, że i Turek brał górę, wtedy Ketling z Wołodyjowskim tyły podawać musieli. Dopiero pan hetman Sobieski rozegnał ich na cztery wiatry: pan Michał do klasztoru wówczas wstąpił, Ketling do zamorskiej Szkocyji powrócił, a Turek przepadł jak kamień w wodę, aby później pojawić się w Persji jako Ali-Baba.

Ot i współczesna Trylogia. Na szczęscie to tylko zły sen, miejmy nadzieję, że sen...