Wracając z nadbużańskich rubieży wstąpiłem do klasztoru oo. Bernardynów w Hrubieszowie, gdzie Sokalska Pani teraz mieszka, ażeby się Jej pokłonić. Cudowny wizerunek tak mnie uwiódł, iż postanowiłem dokładnie poznać jego arcyciekawą i jakże burzliwą historię. I oto usłyszałem dzwony sokalskiego klasztoru, które raz biły na trwogę, raz wielką chwałę światu oznajmiały. Zdarzało się, że całkiem milkły pod tatarskim naporem, bywało, że i Kozak chciał je uciszyć. Czasem zgiełk pospolitego ruszenia z biciem dzwonów się mieszał, szum husarskich skrzydeł, czy łopotanie tureckiej chorągwi pod Wiedniem zdobytej. Takie to są Kresy właśnie...

Kto zaś o owym wizerunku za wiele nie słyszał, niechaj wie, że za jego przyczyną sokalski klasztor jeno Jasnej Górze niegdyś ustępował, słynąc swoją świętością nie tylko na Rusi, ale w całej Koronie, a także i na Litwie, co zaowocowało koronacją cudownego obrazu, czwartą w historii Rzeczpospolitej, po jasnogórskiej, trockiej oraz kodeńskiej.

Dziś Sokala w Polsce już nie ma, zaś słynny obraz w skromnym hrubieszowskim kościółku swe nowe miejsce znalazł. Biorąc pod uwagę podział administracyjny Rzeczpospolitej Obojga Narodów, przyznać trzeba, iż Sokalska Pani wciąż w województwie bełskim mieszka. Jako że i nasz Miączyn w tym samym leżał województwie, Kresową Stajnię Jej opiece powierzamy.