Hrubieszowscy braciszkowie bernardyni na swej stronie powiadają, że w 1655 r pod sokalski klasztor Chmielnicki z wojskiem przyszedł, aby go splądrować. Za swe niecne zamiary ślepotą skarany został i dopiero wówczas, gdy wielką okazał skruchę, do zdrowia powrócił. Skrucha kozackiego hetmana poza wymiarem czysto duchowym miała także swój materialny wyraz.

Jak piszą braciszkowie, był to puchar srebrny, rzekomo ozdobny. Widziałem owe "cudo" w Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie i śmiem twierdzić, że to nie puchar żaden, a kufel zwykły, i choć ze srebrnej blachy, wygląda jak z rynny zrobiony. Czyżby Bohdan Zenobii Chmielnicki, herbu abdank z krzyżykiem, aż takiej narobił wiochy? Nic podobnego! Jako że wtedy banknotów ani zgrabnych walizeczek jeszcze nie było, przeto kuflem pan hetman talary ze skarbca zagarnął i wraz z kuflem je ofiarował, o czym braciszkowie nie wspominają, zaś inne źródła owszem.

Znając wymiary rzeczonego naczynia, obliczyłem, że ok. 500 - 600 talarów pomieścić mogło. To dużo czy mało? W "Ogniem i Mieczem" Chmielnicki wykupuje Skrzetuskiego z rąk Tuhaj-beja za 3000 talarów! W tym kontekście hetmańska ofiara nie wydaje się być okazała, ale co innego życie, co innego książka. W tamtych czasach za 600 talarów kupić było można dwa husarskie konie najprzedniejszej krwi albo dziesięć gorszych, lecz także husarskich, a to już spore wrażenie robi.