Obraniak obraził się na Fornalika. Napisał więc na tę okoliczność esemesa, że z kadrą koniec. Chyba, że zmieni się selekcjoner. Wtedy to i owszem - chętnie wróci. Narodowej histerii jednak nie wywołał. Żałoby również nie wprowadzono, czyli istnieje najwidoczniej krajobraz bez Obraniaka. Nie zamierzam oceniać decyzji piłkarza pod względem sportowym. Będziemy go żałować bądź nie, okaże się to w najbliższych meczach. Za to forma przekazu ociera się już o groteskowość. Nie przystoi reprezentantowi kraju. Odkąd pamiętam, prowadzę na swoje potrzeby prywatną klasyfikację sportowców. W górnych rejestrach jest w niej miejsce dla bardzo wielu zawodników "dobrych", czyli takich, którzy potrafią naprawdę zrobić różnicę.

Od "wielkich" różni ich natomiast to, że ci oprócz talentu piłkarskiego, siatkarskiego czy narciarskiego mają dystans do siebie, a przy tym są naturalnie prawdziwi i szczerzy. Cenię sobie również ich nieodłączne złośliwe poczucie humoru. Zaiste, niezmiernie rzadkie to okazy w kraju nad Wisłą.

Do tego grona nie trafi raczej szybko bokser Andrzej Wawrzyk, który wielu kibicom nie dał nawet czasu na wypicie piwa. Po takiej "walce" domysły na temat "podłożenia się" Rosjaninowi wcale nie będą bezpodstawne. Co innego, Janowicz. Ten naprawdę postawił się Federerowi, ale koszulkę tym razem ocalił. Gdyby natomiast miał w przyszłości Szwajcara pokonać, to jak dla mnie może nawet z radości rozerwać w zębach spodenki.

Są takie dziedziny życia, w których wielkość ponoć nie ma znaczenia. W sporcie jak najbardziej ma. I wcale nie jest wrogiem dobrego.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2013-05-21 przeczytano: 2573 razy.