Pomimo że pada ładnie, pomimo że piękne bywają chmury, chmurnikom, obłocznikom i innym płanetnikom serdecznie już dziękujemy, piłkarzom również.

Parno dziś jak w Amazonii, a skoro o Amazonii mowa, zaraz Brazylia się jawi, a wraz z nią impreza mundialem zwana, za przyczyną której publiczna telewizja w porze największej oglądalności molestuje mnie programem pt. "Droga do Rio". Niestety nie jest to audycja o wędrówce dzikich amazońskich Indian ogarniętych chęcią poznania wielkiej metropolii, lecz o naszej piłkarskiej reprezentacji. Myślę sobie, że gdyby Indianie chcieli, do Rio de Janeiro zapewne by doszli, choć to kawał drogi. Polscy piłkarze, jeśliby nawet bardzo chcieli, doszliby co najwyżej do hiszpańskiego sanktuarium Santiago de Compostela, gdyż pielgrzymkowe prowadzą tam szlaki - zbłądzić trudno, a nawrócić się łatwiej. Dalszą wędrówkę bezmiar oceanu niweczy... A gdyby nawet w owym sanktuarium cud jakiś się zdarzył, w Rio byliby bezrdani jakoby ci Indianie dzicy.