Tam, gdzie Marózka wypływa z jeziora Świętego, aby swe wody wlać później do Łyny, spotkałem zgrzybiałego starca. Miejscowi zwą go Dziadem Światowidem, bowiem będąc na grzyby wielce pazerny, tak się za nimi rozgląda, że gębę ma wszędzie. Jako że jeno magiczne grzybki on zbiera, odrealniony zazwyczaj bywa i jawnie w Pytię się bawi. Widząc jego oczy zamglone zrazu pomyślałem, że to dobra pora, aby tę pruską Pytię nieco podpytać.

- Jak żyć, dostojny Światowidzie? Jak żyć? - walnąłem prosto z mostu.

- Z doskoku - odparł starzec bez chwili zastanowienia, po czym jednym susem w zarośla skoczył, i tyle go widziałem.

I teraz sobie zadaję pytanie, czy owa rada małżeńskiego pożycia bardziej dotyczy, czy jest to recepta ogólna?

Nieopodal ujścia Marózki z jeziora Świętego.