"W tym szaleństwie jest metoda" - pisałem w jednym z FelieTomów tuż po wyborze na selekcjonerski stołek Waldemara Fornalika. Okazałem się naiwniakiem. Pocieszające, że jednym z paru milionów. Dzisiaj jestem mądrzejszy. Niespecjalnie podniecam się też wyborem jego zastępcy. Cholera (Boniek) wie, czy nim będzie Nawałka, czy ktoś inny.

Po ostatnich eliminacjach bardziej zastanawia mnie natomiast siła oddziaływania szkoleniowca reprezentacji na jakość gry. Bo jeżeli zabawić się w powołania, to zdecydowana większość znawców piłki (czyli domorosłych selekcjonerów) zestawiłaby wyjściowy skład na Anglię w dziewięciu albo i dziesięciu jedenastych identyczny jak Fornalik.

Co to oznacza?

Wersja optymistyczna: selekcjoner nie potrafił dostosować taktyki do przeciwnika, wypracować skutecznych rozwiązań przy stałych fragmentach gry ani wyzwolić u piłkarzy boiskowej zadziorności i wiary w zwycięstwo.

Wersja pesymistyczna: mamy po prostu kiepskich zawodników, słabą drużynę i żaden, nawet najwybitniejszy trener, nie pomoże. Jedno i drugie ma przełożenie na dystans jakościowy, który dzieli nas od najlepszych. Albo więc do takich Anglików czy Holendrów brakuje nam niewiele i wystarczy konsekwentnie realizować niuanse taktyczne (oczywiście prawidłowe), albo nawet perfekcyjnie zestawiona jedenastka biało-czerwonych i tak przegra, bo piłkarsko będzie słabsza od przeciwnika.

Pierwszy wariant pozwala na realizację w miarę szybko. Drugi natomiast to kwestia kilku ładnych lat i wychowania sobie od futbolowych podstaw nowych reprezentantów. Oby tylko nie sprawdziły się słowa, że najbliższe Mistrzostwa Świata, w których zagramy, to te zorganizowane na stadionach Białorusi.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2013-10-22 przeczytano: 2578 razy.