Kiedyś było inaczej. Czy to znaczy, że lepiej, tego nie wiem. Każdy czas ma swoje prawa.

Lat temu jeszcze kilkanaście trudno było znaleźć na osiedlu chłopaka, który nie gra w piłkę. O Orlikach nikt co prawda nie słyszał, za to ogromnym powodzeniem cieszyły się międzyblokowe boiska asfaltowe. I każdy inny skrawek, na którym dało się postawić prowizoryczne słupki z cegłówek. Nikt też zbytnio nie rozpaczał, gdy wracał do domu z pozdzieranymi kolanami. Goiły się same, tym szybciej, im bliżej było do następnego meczu. W szkole na kolejny w-f czekało się z utęsknieniem i problemem był zawsze nadmiar bogactwa chętnych do gry w kosza czy siatkę niż ich niedobór.

Nie przypominam sobie też ani jednego przypadku kombinowania zwolnienia z zajęć. Wszyscy (oczywiście z różnym skutkiem) skakaliśmy przez kozła, stawaliśmy na rękach i zaliczaliśmy kolejne okrążenia na bieżni. Wysiłek i rywalizacja były dla mojego pokolenia czymś naturalnym. Nie zastanawialiśmy się, czy należy biegać za piłką. To oczywistość. Od tamtych czasów świat się rozpędził. Wyciągnął z kieszeni kuszące kolorowe erzace, na które połakomiło się bardzo wiele młodych istot. Świadomie i nieświadomie.

Za lat kilka nie pomogą już nawet Orliki, na których już dzisiaj częściej od nastolatków widać starszych panów rodem z asfaltowej młodości. A na wychowanie fizyczne w szkołach i tak rodzice machają ręką, bo to przecież nie matematyka czy język angielski. Ocena ocenie nierówna. Choć to przecież sport uczy nas poznawania samego siebie, pokonywania słabości i barier, obdarza pokorą i cierpliwością. Przynajmniej tych wszystkich, którzy jeszcze tego chcą.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2013-12-03 przeczytano: 2566 razy.