W każdym z nas mieszka zazdrość. W różnym wymiarze. Mierzona w ziarenkach, garściach, oceanach.

To normalne, a niekiedy nawet pomocne. Oczywiście, jeżeli tylko mieści się we właściwej proporcji do podziwu. Przyszło mi to do głowy, patrząc na makabryczny upadek Thomasa Morgensterna. Parę chwil później natrafiłem na informację o belgijskim motocykliście Ericu Palante, który zginął na trasie Rajdu Dakar. Ileż razy zdarzało się nam zazdrościć niebotycznych kontraktów czy splendoru gwiazdom sportu? Tak, teraz pora się zawstydzić. Bo zapominamy, że każdy sukces wymaga, aby w zastaw zostawić swoje zdrowie, a czasami i życie.

Makabryczne wypadki zmuszają do postawienia pytania o granice ryzyka w sporcie. Szczerze mówiąc, to nie wiem nawet, czy takowe istnieją. Nikt przecież nie przerywa rajdu z powodu śmierci kierowcy. Boks ma się dobrze, mimo że nie każdy podnosi się o własnych siłach z desek. Skoczkowie prześlą koledze pozdrowienia wypisane na nartach i polecą na kolejną skocznię. Nie mam złudzeń. Jeżeli nie dziś, to jutro usłyszymy o kolejnym nieszczęściu. Szukając zawczasu usprawiedliwienia, tłumaczyć można sobie, że wszystko to dzieje się w imię prawdziwej rywalizacji, chęci bycia najlepszym i nie ma wiele wspólnego z kasą. Ile w tym jednak naiwności, nie sposób ocenić.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2014-01-14 przeczytano: 2797 razy.