Dość długo zastanawiałem się czy poruszać ten temat, ale w końcu uznałem, że muszę to zrobić. Muszę, bo po raz kolejny przekonuję się, jak łatwo przychodzi nam ideologię stawiać ponad prawdę. Nie bacząc, że i prawdzie to szkodzi, i my sami się w ten sposób ośmieszamy.

Wejście na ekrany kin filmu "Nieplanowane" to najważniejsze wydarzenie bieżącego roku dla środowisk "pro-life" w Polsce. Pompa, jaką zrobiono z tej okazji, jest naprawdę okazała. Począwszy od ogłoszeń parafialnych w kościołach, poprzez masowe wklejanie informacji na Facebooku, a skończywszy na zakomunikowaniu bojkotu tego filmu przez feministki. Po raz pierwszy spotkałem się z tym, że protest przeciwko jakiemuś dziełu polega na ogłaszaniu, że się go nie obejrzy, ale... przyznam, iż było to całkiem ciekawe doświadczenie. A ponieważ ani ja, ani moja żona nie mieliśmy wątpliwości, że trzeba ten film zobaczyć, poszliśmy do kina już 1 listopada - w dniu, w którym obraz wszedł masowo na ekrany polskich kin.

Po wyjściu z sali kinowej miałem wielorakie odczucia. Zastanawiałem się czego powinienem był od tego filmu oczekiwać. Inaczej - myślałem nad tym czy to, iż czułem pewne rozczarowanie, jest prawidłowe. Po kilku godzinach doszedłem do wniosku, że to zależy od określenia na co się właściwie poszło. Jeśli na coś, co miało po prostu pokazać fakty dotyczące aborcji, to rozczarowania być nie powinno. Ale jeżeli na film, czyli dzieło sztuki, to zawód jest w pełni uzasadniony.

Z rozbawieniem czytam wygibasy intelektualne aktywistek "pro-choice", które za wszelką cenę usiłują w swoich mediach (np. w "Wysokich Obcasach") udowodnić, że "Nieplanowane" to film pokazujący nieprawdę o aborcji. Innymi słowy, że to nieprawda, iż aborcja jest bolesna, niebezpieczna i niezwykle okrutna dla płodu. Nieprawda, że płód (bo przecież nie dziecko) czuje ból i usiłuje się podświadomie bronić przed narzędziami wprowadzanymi do macicy jego matki. No i oczywiście nieprawdą jest, że aborcja stanowi dla kobiety straszne przeżycie, po którym niekiedy nie mogą się pozbierać do końca swoich dni. Wszystko oczywiście opakowane w sformułowania typu "niektóre kobiety", "w sporej liczbie przypadków" czy "zdarza się, że...". I całkowicie nieodnoszące się do sprawy zasadniczej, czyli procesu sądowego, jaki głównej bohaterce filmu wytoczyła klinika aborcyjna, której jednego z oddziałów była dyrektorem. Procesu, który Abby Johnson wygrała i który sprawił, że owa filia kliniki niedługo potem została zamknięta.

Zdegustowany jednak czytałem też twierdzenia zwolenników drugiej strony. Twierdzenia całkowicie pomijające, a nawet negujące fakt, iż "Nieplanowane" to dzieło mające bardzo wiele niedoróbek warsztatowych. Pomijając bowiem przekłamanie odnośnie do bezpośrednich (mało moralnych) motywów przemiany głównej bohaterki, szczególnie w oczy rzuciła mi się jednolitość postaci. Człowiek tylko rzucał okiem na osobę, którą widział w tym filmie pierwszy raz i już wiedział czy jest ona dobra, czy zła. Bardzo często można tam zobaczyć sceny zwyczajnie tandetne i pełne zupełnie niepotrzebnego patosu. Niestety takie argumenty są przez piewców filmu zakrzyczane.

To powoduje, że nie można z takimi osobami dyskutować. One bowiem z miejsca atakują człowieka oskarżając go o bezbożność i faktyczne sprzyjanie feministkom. Dla nich ważniejsze jest "dobro sprawy". Bez względu na drobiazg, że takie podejście może zaowocować jedynie "przekonaniem przekonanych". A chyba nie o to chodzi "pro-liferom".

Taką jednak niestety mogę wysnuć konkluzję - wyprodukowano obraz, który obrońcy życia będą od teraz stawiać za dowód poparcia swoich tez. Po pewnym czasie jednak ze zdziwieniem skonstatują, że liczba osób, które dzięki temu filmowi spojrzą na aborcję inaczej niż dotąd, będzie naprawdę mała. Mam nadzieję, że choć część z nich wyciągnie wówczas właściwsze wnioski.