|
|
 Nie ma jak folk, Eurofolk - część IKultywowanie ludowej tradycji jest transmisją naszych korzeni młodemu pokoleniu. W globalnej wiosce, jaką stał się świat, folklor stanowi rodzaj paszportu tożsamości każdego z narodów.
Zamojski Eurofolk jest jednym z 250 festiwali świata z certyfikatem Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Folklorystycznych, Festiwali i Sztuki Ludowej (C.I.O.F.F.). Jak mówi Jerzy Chmiel, przedstawiciel Sekcji Polskiej C.I.O.F.F. - celem Stowarzyszenia jest rozwijanie współpracy międzynarodowej w dziedzinie zachowania oraz prezentowania folkloru i sztuki ludowej zgodnie z zasadami UNESCO. To także budzenie zrozumienia i szacunku dla folkloru innych narodów przez zbliżanie i popularyzowanie jego piękna. Takie działania podejmują Sekcje C.I.O.F.F. na całym świecie.
Dzięki wsparciu tej pozarządowej organizacji, dzięki stowarzyszeniom, sponsorom i władzom lokalnym mogą odbywać się Międzynarodowe Festiwale Folklorystyczne. Nie ma wówczas nic piękniejszego pod słońcem jak różnobarwne, narodowe stroje ludowe na rynkach miast
i miasteczek. A kiedy zagrają muzycy, zaśpiewają pieśniarze i zatańczą tancerze - to tak, jakby zawirował cały świat, i nikt się temu urokowi nie oprze.
Zaproszenie organizatorów VII Eurofolku w Zamościu przyjęło osiem znakomitych zespołów ludowych z całego świata.
Mesyna jak piękna dziewczyna
Z basenu Morza Śródziemnego, z Sycylii, przyjechali do Zamościa potomkowie Maty
i Grifone, mitycznych obrońców Mesyny. Na cześć legendarnych bohaterów, olbrzymów liczących 10 metrów wzrostu, przyjęli nazwę dla swojej Grupy Folklorystycznej. Afrykańczyk, ciemnoskóry Ibin Hasan Amar najpierw chciał zawojować Mesynę, ale jego sercem zawładnęła cudnej urody Marta, broniąca swego miasta. Chrześcijanka nie odwzajemniła uczuć muzułmanina dopóki nie złożył broni i nie ochrzcił się. Z nich narodziła się ludność Mesyny o ciemnej karnacji i kręconych włosach.
W Mesynie znajdują się statuy Maty i Grifone. Do dziś obowiązuje obyczaj ubierania bohaterów w stroje antyczne, naturalnych rozmiarów olbrzymów. Na bazie kostiumu Maty, zrekonstruowano kostiumy ludowe. Na wzór uczesania słynnej Mesynianki układają swoje włosy tancerki - włosy zebrane i na nich upięta czarna kokarda.
Obowiązkowo dziewczęta w uszach noszą kolczyki z perłą. Zgodnie z tradycją, panie obdarzone są obfitymi kształtami.
Sycylia to wpływy kultury greckiej i arabskiej. Jak wyjaśnia Orazio Grasso, kierownik Grupy Folklorystycznej "Mata e Grifone", którego żona i córka wraz z narzeczonym przybyła na Eurofolk - młodzi wielbiciele folkloru popularyzują najstarsze pieśni i tańce Prowincji Mesyna. Piosenka "Bella Mesyna" zabrzmiała w Zamościu jak najcudniejsza serenada. Jak mówi Orazio, a tłumaczy z włoskiego Iwona Mudrecka - to pieśń śpiewana w sierpniu z okazji święta Wniebowzięcia NMP. Pieśniarz swoją pieśnią zaprasza emigrantów i mieszkańców, od gór po doliny i morze, do wspólnego świętowania.
Kapelę włoską stanowią muzycy grający na: akordeonie, harmonii, gitarze, mandolinie, piszczałce, kobzie, bifarze, tamburynie i marranzano. W rytm ich muzyki tańczą bardzo żywiołowo, pokrzykują, tańczą całym ciałem - podskakują tak, że widać paniom "galoty". Zawsze ładnie się kłaniają, z całym ceremoniałem.
"Mata e Grifone" jest członkiem Włoskiej Federacji Grup Ludowych.
Afrykański karnawał
Trzydziestoletnim doświadczeniem w propagowaniu swojej tradycji szczyci się Ballet Folclorico "Guarionex" z dalekiej wyspy Puerto Rico. W ich repertuarze amatorskiego zespołu wszystkie rodzaje muzyki ludowej, tańców ludowych i karnawałowych.
Niezwykle atrakcyjny taniec idzie w parze z muzyką. Uwagę widowni przykuwają egzotyczne, kolorowe stroje, które z rozmysłem zaprojektował Jorge L. Villafane, szefujący zespołowi. To dla potrzeb widowiska o charakterze karnawału z afrykańskimi korzeniami, co dokładnie widać w tańcu "bailes de plena". Dużo w nim seksapilu. To zasługa zgrabnych nóg tancerek - jak tłumaczy wypowiedź pana Jorge Natalia Gałązka - od małego dziewczęta nosiły buty na wysokich obcasach.
To pierwsza wizyta zespołu w Polsce. Nic dziwnego, że chcą pokazać, że są dumni, że urodzili się na Puerto Rico. Miłość do swojej wyspy - opisali ją w piosence - jest jak miłość mężczyzny do kobiety - bardzo żywiołowa. I któż by się wówczas nie czuł patriotą? Każdy ma taką potrzebę okazania swojego uczucia do kraju pochodzenia, my do Puerto Rico - objaśniał kierownik zespołu.
Stowarzyszenie prowadzące zespół jest zarejestrowane w Departamencie Stanu Puerto Rico oraz jest członkiem Instytutu Kultury Puertorykańskiej. Przez trzydzieści lat dobrze sobie na to zasłużyli. Na jubileusz planują wspólne spotkanie aktualnych i byłych tancerzy; razem wybiorą się na wycieczkę.
Kiedy opuszczali swoją wyspę było tam 99 stopni w skali Farenhaita, czyli nasze 35 stopni. Jorge jest trochę zaziębiony, za to nocą śpi mu się w Zamościu bardzo dobrze. Kuchnia polska smakuje, bo zbliżona do kuchni puertorykańskiej. Fasolka po bretoński bardzo przypominała ryż z fasolą jadany na Puerto Rico.
Meksykańskie wieczne party
Otwarci, serdeczni i chętni do tańca. Kiedy spotyka się dwóch Meksykanów jest impreza. A gdy przyjedzie cały zespół, można liczyć na niekończące się party. Tańczą i śpiewają wszyscy, bez względu na wiek i miejsce.
Meksykański "Conjunto Folclorico Magisterial" powstał w Mexico City w 1963 r., i od tego czasu sławią folklor meksykański w kraju i na świecie. W 1989 r. występowali także w Zamościu. Podziwiam Zamość, to miasto historyczne, miasto idealne - mówił Eduardo Lu-Yang, młody kierownik zespołu, któremu towarzyszy Cecilia Alonso.
Repertuar, nad którym pracowało wielu cenionych wysoko muzyków i choreografów, obejmuje tańce, piosenki, muzykę oraz poezję meksykańską. Folklor meksykański jest bardzo barwny. Dużo w nim temperamentu. Specyfiką tańców jest stepowanie doprowadzone do perfekcji. Tancerze popisują się przed tancerkami, tancerki przed tancerzami, a wszyscy przed publicznością. Wielkiej zręczności od partnerów wymaga podniesienie czerwonej wstążki, zawiązanej w kokardę, czubkami butów ze sceny. To mocowanie się ze wstążką oddaje fakt, że mężczyzna zawsze chce zdobyć kobietę.
Tradycją jest - tłumaczy Marta Grzyb wypowiedź Eduardo - noszenie przez tancerzy "gałązki szczęścia". To obyczaj Świąt Bożego Narodzenia, pochodzący z regionu Veracruz. Bożonarodzeniową, bogato ubraną "gałązkę szczęścia" niesie po mieście gospodarz, który danego roku zaprasza mieszkańców na spotkanie. To wymiar polskiej szopki, symbol domu
W kolejnych dniach zaprezentujemy inne regiony Meksyku - w tańcu i śpiewie. Kapela wzmacnia odbiór występów podopiecznych Eduardo Lu-Yanga. Mocne "Arriba, arriba", czyli "Wiwat" Mexico to rewelacyjna eksplozja dźwięków. Barwne kostiumy tancerek - koronkowe spódnice, wyszywane w kwiaty fartuszki i halki oraz kolorowe wachlarze przekazują niezapomnianą mozaikę klimatów meksykańskich.
* * *
Kiedy ulewny deszcz przerwał czwartkowy koncert i trzeba było opuścić scenę, meksykańskie tancerki niewiele sobie z tego robiły. W podcieniach zamojskich kamienic kontynuowały występ, zapraszając do tańca koleżanki i kolegów z innych zespołów, ale także mieszkańców Zamościa. Jak się okazuje, na niepogodę - najlepszy jest folk.
* * *
O ciekawostkach dotyczących innych zespołów uczestniczących w VII Eurofolku - Zamość 2008 - już w następnym odcinku.autor / źródło: Teresa Madej
fot. Wojciech Czerwieniec
dodano: 2008-07-27 przeczytano: 3791 razy.
Zobacz podobne:
Warto przeczytać:
|
|
|
|
