|
|
 Eurofolk 2010: Tańce plemienia Prezydenta ObamyUczestniczący w IX edycji "Eurofolku" Zespół "Pith of Africa" (Miąższ (owocu) Afryki) Musical and Dancing Group posiada w repertuarze 29 tańców z różnych społeczności Kenii i Afryki. Trener, Joseph Manzi, będący również kierownikiem zespołu i choreografem dysponuje 84 tańcami różnych społeczności/plemion.
Zespół może wykonywać tańce sześć godzin bez powtórzenia. Każdy z nich trwa od 15 do 25 minut. Z powodów organizacyjnych zostały skrócone do 3-7 minut, ale i tak stały się znakomitą, egzotyczna rozrywką.
Wszystkie tańce Afryki
Taniec Ohaghala - to wiązanka pięciu tańców na który składają się: taniec Kalapapla dla kobiet i mężczyzn, taniec Orutu, taniec Nyatiti, taniec Sal i taniec Kondo. Taniec jeziora - jest wykonywany przez społeczność, z której pochodzą Obama i premier Kenii, okolice jeziora Nyasa (Victorii), jednego z największych jezior w Afryce i na południe od równika. To rytualny taniec wykonywany podczas porodów. W przypadku narodzin chłopców jest wykonywany przez osiem dni, cztery w przypadku dziewczynek. Kobiety rozpoczynają taniec witając mężczyzn. Mężczyźni przychodzą okazując swoją energię oraz odpowiedzialność w rodzinie, później zapraszając kobiety do tańca.
Taniec ku uczczeniu pierworodnego dziecka, trwających zbiorów, obrzezania, uprawiania zapasów i walk byków, powitania jednego z wodzów, pochówku, pory suchej lub ślubu, w zależności od pory roku, różniący się jedynie pieśnią nosi nazwę taniec Isukuti (Mtibo). Taniec masajskich wojowników wykonywany na znak dziesięciolecia obrzezania, a jednocześnie rytualny taniec wprowadzający mężczyznę w dorosłe życie nazwano tańcem Luma.
Kenijski taniec weselny plemienia Horan z północno-wschodniej prowincji Kenii nazwano tańcem Gurji.
Jest jeszcze taniec Pokot (Kiruokin) jako taniec społeczności Kalenjin wykonywany przez kobiety i mężczyzn ku chwale króla. Natomiast taniec Sengenya jest tańcem weselny wykonywany przez plemienia Giriama znad wybrzeża Kenii.
Taniec Mwase/Nduli jest tańcem wykonywanym dla uczczenia corocznych plonów i wszystkich wodzów, którzy dobrze wypełnili obowiązki w ciągu roku, a także boga za obfite plony. Pierwotnie pochodził ze społeczności Kamba ze wschodniej prowincji. Taniec Mselyo jest wykonywany przez kobiety po pracach społecznych w celu pochwalenia się osiągnięciami. W tym tańcu kobiety wymachują w dół swoimi sukniami, trzymając się w pasie i patrząc na siebie gniewnym wzrokiem.
Taniec Chuka (ngutha) stworzony został w 1946 r. przez wiele osób ze wschodniej części Kenii po II Wojnie Światowej. Wykonują go tylko mężczyźni. Taniec Nyangumi to tradycyjny taniec wykonywany przez społeczność Kamba ku pamięci starego systemu handlowego Bata, który funkcjonował we wschodniej Afryce między Afrykanami a Arabami. Taniec Chela stanowi taniec ostrzegawczy, wykonywany przez plemię Rabai znad wybrzeża.
Taniec Mlumo jest tańcem zwycięstwa wykonywanym przez mężczyzn po wojnie w XVI i XVII wieku. Dzisiaj znaczy on ważne wydarzenia. Thurgen (taniec pasterzy) wykonywany wieczorem przez kalenjińską młodzież po wypasie krów.
Taniec Gitiro i taniec Mahoya to tańce pochodzące ze społeczności Kikuju, skąd pochodzi prezydent Kenii. Są to dwa z najstarszych tańców. Pierwszy taniec, Gitiro, czci matkę jako centrum każdej społeczności, a ojca jako jej filar. Drugi taniec, Mahoya, czci Boga, stwórcę wszystkich ludzi i jest podziękowaniem za dobroć, jaką od niego otrzymaliśmy.
Taniec Chakacha był wykonywany w Kenii na różne sposoby, głównie przez plemiona Kamba i Mijikenda, a zwłaszcza kobiety uczące się jak dbać o męża, żeby zatrzymać go przy sobie. Dzisiaj pełni jedynie rolę rozrywkową. W repertuarze są jeszcze Kisekire - taniec zwycięstwa, Todi - taniec weselny, Lunamasole - taniec wolności, Magobogobo - taniec uzdrowienia, Bakisimba - królewski taniec weselny, Dowe - taniec zbiorów, Ngoma - taniec uzdrowienia i taniec Pokomo, czyli taniec weselny.
Afrykańskie ciekawostki
"Pith of Africa" Musical and Dancing Group rozpoczął swoją działalność w 1998 r. jako grupa organizująca zbiórkę śmieci. Później, w 2002 r., przekształcił się w zespół taneczny i pod kierownictwem Josepha Manziego został zarejestrowany w Ministerstwie Kultury i Opieki Społecznej 27 marca 2003.
- Powodem przekształcenia zespołu była promocja folkowej muzyki i tańca. Większość członków udzielała się w kościele, gdzie zainteresowali się muzyką i tańcem. Z tego powodu musieliśmy przystać na zmianę, by włączyć młodzież w działalność rekreacyjną prowadzącą do innej formy zatrudnienia.
Od 2003 roku nasz zespół współpracuje z rządem wspierając działania na rzecz walki z biedą.
Po raz pierwszy na festiwal CIOFF zostaliśmy zaproszeni w 2006 r. do Włoch przez byłego sekretarza generalnego, pana Francesco Mallozziego. W 2007 r. braliśmy udział w festiwalu CIOFF w Grecji; w 2008 r. we Włoszech; w 2009 r. w Niemczech - objaśniał kierownik Zespołu.
Zespół z Kenii w Niemczech spędził ponad dwa miesiące. Natomiast główny choreograf ciągle podróżuje po całym świecie. W czasie swoich tras koncertowych utrzymują się głównie ze sprzedaży pamiątek. Jak powiedziała nam pilot grupy Karolina Majdan, pamiątki schodzą wszędzie jak "świeże bułeczki".
Choć może się wydawać, że młodzi Kenijczycy uwidaczniają swoją seksualność, to nie okazują sobie uczuć publicznie. W zespole są 3 pary. Gdyby nie powiedzieli o tym sami, nikt tego by nie zauważył. Kenijczycy są chrześcijanami i baczą na to co przystoi czynić publicznie, a co nie.
Instrumenty Zespołu "Pith of Africa" są wykonane z puszek lub drewna pokrytego krowimi czy też kozimi skórami zgodnie z tradycją. Jak można było zauważyć podczas występów muzycy z Kenii nie używali żadnych instrumentów wymagających wzmacniaczy. Ale na potrzeby brzmienia głosów były potrzebne mikrofony i nagłośnienie, aby było słychać lepiej.
I jeszcze kilka ciekawostek prosto od Karoliny Majdan i Arkadiusza Nepelskiego. - Gdy jechaliśmy taksówką z próby, jeden z nich spytał dlaczego nie możemy się przejść. U nich jest to normalne, że chodzi się po 5 km na piechotę. Kenijczycy rozpalali sobie ogniska. Nie chodzi tu o jakieś rytualne czynności, bo są katolikami, chodzi o bębny. Gdy padał deszcz to nasiąkały one wilgocią. Trzeba było wtedy wokół ogniska ustawić bębny aby się suszyły.
Zespól z Kenii jest w Polsce już od miesiąca. Do Zamościa przyjechali prosto z festiwalu z Włodawy. Z Zamościa pojada na festiwal w Brusach, który rozpoczyna się 27 lipca br. Nasz jest czwartym festiwalem w którym biorą udział w Polsce, przed nimi jeszcze trzy. Choć preferują nieco inną kuchnię, ponieważ nie jedzą wieprzowiny, jajek i ryb bo źle się po tym czują, znakomicie sobie radzą i konsumują wołowinę. Ryby owszem, ale tylko ten jeden gatunek, który występuje w Kenii.
Dla Kenijczyków, zarówno dziewcząt i chłopców koncerty, czyli taniec i śpiew to całe ich życie. Szybko się odnajdują w nowych miejscach pod każdą szerokością geograficzną. Zamość zachwycił ich sympatyczną atmosferą, przyjaznym klimatem i piękną architekturą. Także otwartością i życzliwością mieszkańców. Natomiast tancerze zachwycili zamojską publiczność. Przyznają, że wyraźnie odczuli dowody uznania za swoje mistrzowskie układy choreograficzne, żywiołowość i temperament.
autor / źródło: Teresa Madej
( na podstawie m.in. tłumaczenia Michała Ziąbkowskiego)
fot. Renata Bajak
dodano: 2010-07-29 przeczytano: 4277 razy.
Zobacz podobne:
Warto przeczytać:
|
|
|
|
