Nie dopadła mnie żadna jesienna deprecha. Nie narzekam też specjalnie na brak słonecznych promieni. Wyjaśniam to zawczasu dlatego, że uzbierało mi się ostatnio sporo rozmaitej maści sceptycyzmu. Poczytuję mianowicie niemal codzienne newsy dotyczące przyszłości Roberta Kubicy. Przyszłości w F1 oczywiście.

Złudzeń nie mam, choć chciałbym je mieć. Najkrócej rzecz ujmując - nie wierzę, że zobaczę go jeszcze w bolidzie na wyścigowym torze. Dziwi mnie w ogóle cały ten wymiar tajemniczości związany ze stanem prawej ręki Kubicy. Może trudno przyznać to samemu jej właścicielowi, a może tak podpowiadają doradcy, ale minęło już wystarczająco dużo czasu, aby określić, jak sprawa wygląda. Na własne felietomowe potrzeby rozumuję więc po chłopsku. Śmiganie z prędkością niemal 300 km/h wymaga idealnej sprawności fizycznej, a tej Kubica niestety nie ma i być może już nigdy nie osiągnie. A czas w tym wypadku pracuje w obie strony, bo goi (i to dosłownie) rany, ale jednocześnie upływa. A wyścigi F1 to nie skoki spadochronowe, gdzie można zrobić sobie dwa lata przerwy i bez nerwów wsiąść ponownie do samolotu.

Prędzej więc niż powrotu Roberta Kubicy na wyścigowy tor spodziewam się zwycięstwa naszych piłkarzy z Anglikami. Choć marzy mi się i jedno, i drugie. Ale odległość od marzeń do rzeczywistości mierzona jest nie tylko wielkością wiary.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-10-16 przeczytano: 2641 razy.